Opa’s 80e verjaardag.
Van l. naar r. Vader Hein, zijn zus tante Aaltje, tante Janna, tante Hermien, Johan Aartsen en natuurlijk opa Johan Bijenhof.
Het is maar goed dat ik niet in de verpleging ben gegaan. Dat zou waarschijnlijk een fiasco zijn geworden. Vanavond heb ik het drukverband van Wim z’n enkel gehaald. Het zat hier en daar nogal vastgeplakt van opgedroogd bloed. Ik griezel er van, maar ja… je moet wel. Toen moesten er nog een paar pleisters geplakt worden op een paar kleine wondjes die nog wat bloedden. Ik zal het wel van mijn moeder hebben. Die liep ook weg als het ellende werd. Broer Johan viel eens van de keldertrap toen hij misschien 1,5 jaar was. Mama liep kermend de keuken in met de armen in de lucht: ‘O foi toch, foi toch… Johan…Johan..’ , maar opoe was het die hem opraapte. Nee … hij heeft er niks van overgehouden. Hoe onze vader was weet ik niet maar vader Hein zat nergens mee. Die ging gewapend met een bak warm water, washandje, zeep en handdoek naar opa, die al heel oud was en zijn bed niet meer uit kwam, om hem te wassen en te verzorgen.
Nee een verpleegster zit al niet in mij, maar ook geen kok. Vorige week kreeg ik een zak appels om iets leuks mee te doen. Ik wilde appelmoes maken. Dus een pan vol appels geschild en opgezet. Maar ja… ik dacht… even wat schrijven tot een vreemde lucht vanuit de keuken mijn neusgaten binnendrong. De onderste helft kon ik weggooien. Pan aangekoekt en de appelmoes die ik in een pot in de koelkast had gezet viel me er een dag later uit. Glas en appelprut over de keukenvloer. Huishoudelijk werk daar ben ik ook al geen fan van. Ik moet erg nadenken om iets te vinden waar ik echt goed in ben…..
Nou ja, de meesten vinden het gelukkig nog wel leuk bij ons.