Het was de dag van Ben, het afscheid van een vriend. Er was de Eucharistie viering in Luttenberg en daarna volgde de rest van het afscheid in het crematorium in Nijverdal.
Vanwege Wims beperking konden we alleen het afscheid in het Crematorium meemaken. Toch zorgde Riet ervoor dat we de liturgie aangereikt kregen. ‘Jij bent toch de vriendin van Riet?’, vroeg de dame van de begrafenisonderneming. Riet had gezegd: ’Dat kan niet missen, haar man zit in een rolstoel’. Dezelfde dame had ons al een mooi plekje bezorgd waar we alles goed konden volgen. Het was een indrukwekkend afscheid. Riet te midden van haar kinderen en kleinkinderen, allemaal hadden ze een taak in dit geheel, van het leggen van een mooie bloem tot het lezen van een gedicht of het weergeven van een memoriam. Ook de kwinkslagen werden niet vergeten en het vele reizen dat Ben en Riet zo graag deden. Heel fijn is het dat we de cd van de Eucharistieviering mee konden krijgen om ook dit deel van Bens afscheid mee te kunnen beleven.
Ze zorgden met elkaar voor een afscheid dat recht deed aan wie Ben was. Ben had nooit ontweken om over zijn komend afscheid te praten. Toen we voor het eerst na het ’slecht nieuwsgesprek’ bij hen waren en we hem begroetten zei hij: ’Ik ga naar Mark’, wat mij erg ontroerde. Korte tijd later vroeg hij ons samen met Ben en Diny en Johan en Joke om nog eens bij hen te komen.
Alles wat mogelijk was had hij zelf aangegeven, hij hield de regie zo lang het kon. Met Kerst had hij zelfs nog meegezongen in zijn Kerkkoor. Ben en Riet zijn een stuk van onze familie geworden en we waren dankbaar om ook hier bij te kunnen zijn. We zullen aan Ben blijven denken als een fijne vriend en de vriendschap zal blijvend zijn. Vorige week nog namen we afscheid van hem en ik zei: ’Ben, ik weet het zeker, ooit zullen we elkaar weer zien’.
