Het eerste uitje met Wim nu bijna 56 jaar geleden ging naar De Overval, een film over het verzet tijdens de 2e wereldoorlog. Het was een film waarbij ik steeds een hand voor ogen moest houden, wel met gespreide vingers want iets wil je toch wel zien en natuurlijk had ik een hand nodig om in te knijpen als het spannend werd. Hij bleek toen al een rots in de branding! Ha!
Later gingen we naar de film Oorlogswinter , een film voor 12 jaar en ouder en opnieuw had ik een hand voor ogen nodig en een hand om in te knijpen. In deze tijd schijn je van geluk te kunnen spreken dat dit steeds dezelfde hand is gebleven.
Veel mannen schijnen iets met spanning, actie, oorlog of…. sport te hebben. Wanneer het soms te erg wordt op de tv roep ik regelmatig: ‘Uit met dat ding… Je bent niet goed wijs dat je die moord en doodslag wilt zien’. Het enige antwoord dat er dan uitkomt is meestal: ‘Je weet toch dat het niet echt is’. Dat kan wel zo zijn maar het had echt kunnen zijn en ik wil er niet bij zitten. Ik heb het boek Vrouwen komen van Venus en mannen van Mars nooit gelezen. Ik kan me zo voorstellen dat daar het raadsel ontsluierd wordt.
Eens ben ik met Susan naar de film Australia geweest. Dat was een prachtige film, behalve op het laatst die aanval van de Jappen. ‘Ach’, zei haar zoon toen ze het van te voren vertelde: ‘Vind je vast mooi. Een echte vrouwenfilm!’
Nu we wat meer aan huis gekluisterd zijn vanwege Wims weinig mobiel zijn en het koude weer, heb ik een paar dvd’s ingeslagen:
‘And when did you last see your father’ over een schrijver die met zijn zoon terugkijkt op hun onderlinge band, leek mij wel wat. En vanwege Wims interesse in spionagefilms nam ik ook The Good Shepherd mee. Het zou de Godfather zijn van alle spionagefilms.
Vooruit dan maar, we gaan er even tegenaan.
