Elke zomer komen we een paar keer langs de weg met daaraan VV Emmen, zwembad In de Dennen en de Algemene Begraafplaats. Meestal bezoeken we de laatste. Toen mama nog niet zo lang overleden was, nu al 30 jaar geleden, ging ik elke week vanuit Hengelo een dag naar pa en op de heenweg liet ik op deze weg de hond even naast de auto rennen. Dan had die haar beweging ook weer even gehad. Kleine Laska was dat. Zij vond het prachtig. Ze racete mee en bereikte een geweldige snelheid..
Maar toen ik na het bezoek aan het graf van mama en ook die van papa Hendrik Jan samen met Laska weer bij de uitgang was, kwam de doodgraver die er bij woont op me af. Hij vroeg of ik het was die de hond naast de auto had laten meerennen. Hij had nl een telefoontje gekregen van de enige persoon die aan die weg woonde die dacht dat ik de hond uit de auto wilde zetten. Laska onze geweldige familiehond, de speelhond van de buurt. Tja wist die man veel…..
Nu komen we er nog een paar keer per jaar en bezoeken steeds meer graven, een rondje langs de familie kun je wel zeggen. We beginnen bij mama en pa, dan zoeken we de Harwigs op. En daarna lopen we langs de graven van de slachtoffers van de blikseminslag een paar jaar geleden tijdens de begrafenis van ome Gert Kornegoor. Sophie van 14 jaar die zelf al een lied gecomponeerd had en een oudere man. Wim heeft er nog steeds wat moeite mee dat hij de waarschijnlijk toen al dode man heeft geprobeerd te reanimeren. We kijken ook altijd nog bij de boom waar het muziekcorps Sursum Corda toen stond en na die vreselijke klap op een grote hoop lag midden tussen de koperen instrumenten. Nadat de meeste van hen overeind gekrabbeld waren bleven er vijf liggen, waarvan er toch drie gered konden worden. Wat een emotie. Er is niet veel meer te zien is van die blikseminslag…. Alleen een zwarte streep.
Daar dichtbij is, naast het graf van ome Gert Kornegoor, het graf van papa Hendrik Jan, opoe en opa Bijenhof èn ons kleine broertje dat in 1946 bij de geboorte overleden is. Tante Hermien vertelde dat oom Sjoerd en tante Riek mama bijgestaan hebben toen dit jongetje geboren moest worden. Mama kwam hier met moeite doorheen en opoe beweerde vroeger steeds dat ze het uiteindelijk gered heeft door de geklutste eitjes met brandewijn en suiker die ze haar gegeven had.
Ik herinner me de twee struikjes kruipende cotoneaster die het hele graf vroeger bedekten. Mama had het bedoeld als iets namens Diny en mij voor Hendrik Jan.
Als laatste bezoeken we het familiegraf van de familie Aartsen waar ook oom Sjoerd en tante Hermien begraven liggen. Het graf van de Bijenhofs heb ik nooit terug kunnen vinden, net zo min als het graf van tante Hanna Kornegoor, pa’s eerste vrouw.
