Zo’n 15 jaar geleden brachten we tijdens onze rondreis door Schotland eindelijk een bezoekje aan het eiland Skye, een behoorlijk origineel gebleven eiland voor de westkust van Schotland. We kwamen net uit de Glencoe valley en hadden die morgen in de ochtendnevel ingepakt en vanwege het mooie weer had Wim in korte broek de pootjes van de caravan ingedraaid. Tegen de tijd dat we op onze camping in Skye aankwamen begonnen Wim z’n benen te jeuken: dat waren gevolgen van de midges, uiterst kleine mugjes die je bijna niet ziet maar die een enorme jeuk kunnen veroorzaken. Dus smeren met alles wat je bij je hebt… het bleef lastig. De volgende morgen waren het al aardige bulten geworden maar ja we hadden een rondreisje gepland op het eiland en bij een van de stops , een tuin met kwekerij werden we zo vriendelijk ontvangen, zo warm en het waren zulke lieve mensen dat we wat bleven hangen. Wim liet z’n benen met de bulten zien. Ach en wee… maar daar hadden ze een middeltje voor: een mengseltje van bodylotion en aftershave. Wim begon ook hier maar meteen te smeren. We kochten bij deze aardige mensen een tithouse, alleen al vanwege de naam zou je het kopen, een mezenkastje dus. We kregen nog een lucky card mee met een takje heide erop geplakt, tot aan de dag van vandaag heb ik het in mijn portemonnee. Het tithouse heeft een mooi plekje gekregen aan de eik bij de vijver waarop we een mooi uitzicht hebben. Gistermorgen zag ik deze twee huismussen zitten vergaderen: ‘Wat ducht oe… zölle wiej dissen nemmen? Hee hangt zo mooi hoge dat dee duvelse zwatte katte der neet bie kan.’ De andere keek hem aan, keek nog eens naar beneden en volgens mij was ie tevreden. Nu zal er wel genesteld worden. We houden ze strak in de gaten.
