Ik ben er een beetje uit…. uit het lezen van gedichten. Toen ik vroeger verplicht een aantal gedichten uit het hoofd moest leren, vond ik dat helemaal niet erg… integendeel. Ik maakte zelfs schriftjes met gedichten die me het meest bevielen. We hadden zelfs een gedichtenbundel: Weerspiegeling, een bloemlezing uit de Nederlandse Poëzie van 1880 tot heden. En dat heden bleek, bij het nakijken voorin, 1949 te zijn. Opa Eggink bleek ook geïnteresseerd in mijn gedichtenbundel. Toen hij op mijn verjaardag kwam, ik denk in 1959, wilde hij het graag lenen en hij knoopte het boekje achterop zijn fiets. Aan het eind van de middag fietste ik altijd een eindje met hem mee terug, tot aan de spoorlijn vlak voor het Medler. Hij had opoe beloofd om daar altijd even af te stappen, want hij was zo doof als wat. Daar namen we afscheid en fietste hij verder en ik weer terug naar de Boomgaard. Bij het oversteken van de Ruurloseweg op het Medler werd hij geschept door een vrachtauto. Hij raakte bewusteloos en werd per ziekenauto naar het ziekenhuis in Lochem gebracht. Toen hij daar weer bij zijn positieven kwam bleken zijn verwondingen gelukkig wat mee te vallen, maar wat hij zag… daar was hij stomverbaasd over. Dertig jaar ervoor had hij ditzelfde beeld al gezien in één van zijn dromen of visioenen. Het plaatje van zijn bed bij het raam, de boom buiten en zijn hoofd in het verband.
Zijn fiets zat natuurlijk ook in de kreukels, het boekje kreeg ik enigszins gehavend terug. Ik heb het altijd bewaard.

Maar nu… we hadden even geleden een bijzondere gedichtenmiddag in de Schepershof en mijn liefde voor gedichten is weer opgepoetst.

Toch blijft deze van Adriaan Roland Holst mijn favoriet:

Het stille huisje

Dwalend over heide
en door lage bosjes,
denkend aan geen enkel nuttig ding,
fluitend zacht en blijde,
blij en vrij en losjes,
kwam ik plotseling
bij een huisje, doodstil en verlaten,
dat in schaduw van wat dennenbossen sliep,
waar het lang geleden
scheen en heel tevreden,
want alleen een geitje blaatte
en een koekoek riep.

In die dagen zocht ik
al maar naar een kamer,
‘k had al veel gewogen en gewikt.
Hier is stilte, docht ik,
en niets is voornamer,
niets is meer geschikt.
En wijl zwijgend kijken toch niet baat en
wijl ik graag in stille dingen mij verdiep
tikte ik toen van buiten
even op de ruiten;
maar alleen het geitje blaatte
en de koekoek riep.

Ja, mijn ontevreden
tikken mocht niet baten,
’t maakte zelfs de stilte dubbel diep;
’t scheen sinds lang geleden
gans en al verlaten,
’t was of alles sliep.
’t Is maar beter stille dingen stil te laten
dacht ik, wijl ik dwalende weer verder liep,
en ik hoorde achter
mij maar nu wat zachter
hoe het geitje blaatte
en de koekoek riep.

Opa Eggink of… Johan- oom zoals hij in de buurt ook wel genoemd werd. foto: Henk Braakhekke.

Ik ben er een beetje uit…. uit het lezen van gedichten. Toen ik vroeger verplicht een aantal gedichten uit het hoofd moest leren, vond ik dat helemaal niet erg… integendeel. Ik maakte zelfs schriftjes met gedichten die me het meest bevielen. We hadden zelfs een gedichtenbundel: Weerspiegeling, een bloemlezing uit de Nederlandse Poëzie van 1880 tot heden. En dat heden bleek, bij het nakijken voorin, 1949 te zijn. Opa Eggink bleek ook geïnteresseerd in mijn gedichtenbundel. Toen hij op mijn verjaardag kwam, ik denk in 1959, wilde hij hem graag lenen en hij knoopte het boekje achterop zijn fiets. Aan het eind van de verjaardag fietste ik altijd een eindje met hem mee terug, tot aan de spoorlijn vlak voor het Medler. Hij had opoe beloofd om daar altijd even af te stappen, want hij was zo doof als wat. Daar namen we afscheid en fietste hij verder en ik weer terug naar de Boomgaard. Bij het oversteken van de Ruurloseweg op het Medler werd hij geschept door een vrachtauto. Hij raakte bewusteloos en werd per ziekenauto naar het ziekenhuis in Lochem gebracht. Toen hij daar weer bij zijn positieven kwam bleken zijn verwondingen gelukkig wat mee te vallen, maar wat hij zag… daar was hij stomverbaasd over. Dertig jaar ervoor had hij ditzelfde beeld al gezien in één van zijn dromen of visioenen. Het plaatje van zijn bed bij het raam, de boom buiten en zijn hoofd in het verband.
Zijn fiets zat natuurlijk ook in de kreukels, het boekje kreeg ik enigszins gehavend terug. Ik heb het altijd bewaard.

Maar nu… we hebben een bijzondere gedichtenmiddag gehad en mijn liefde voor gedichten is weer opgepoetst. Zie weblog 1

[i]Opa Eggink of… Johan- oom zoals hij in de buurt ook wel genoemd werd. foto: Henk Braakhekke.
Opa Eggink or Johan –oom as the neighbourboys said.
It’s over a little… my love for reading poems. When I had to read and learn them in my school time I loved it. I even had a notebook with my favourite poems. At high school we had that book with poems called: Weerspiegeling( reflection), poems from 1880 until now. Opa seemed as fond of it as I was. So when he came on his bike for my birthday he lend the book and took it with him on the back of his bicycle. At the end of the day I rode with him half way until the level crossing near to het Medler. He had promised opoe to step out from his bike at that level crossing while he was rather deaf and couldn’t hear the oncoming train. There we said good bye an I returned to the Boomgaard . Opa went on and at the crossing of the Ruurlose weg at het Medler he ’s got that accident with a truck. He became unconcieus and was taken to the hospital in Lochem. When he waked up his injury was not too bad and when he had a look out of the window he was flabbergasted. What he saw was exact the same as he had seen 30 years ago in one of his dreams or visions. That picture… his bed next to the window, the tree outside and his bandages around his head..exact the same…
His bicycle needed a lot of repair, the book was damaged too. But I always kept it very carefully.
But now after a very interesting afternoon with love poems at church, my love for poems is back.

[i][/i]