Soms komt een mail of kaartje op het goede moment. Er zijn zoveel mensen om ons heen die met ons meeleven èn denken. Dit stukje kreeg ik van een nichtje. Ze had het uitgeknipte artikel bewaard om er ooit iemand een hart onder de riem mee te kunnen steken. Ik ben er blij mee, zoals je zult begrijpen.
[i]Welkom thuis!
Mijn voorbeeld betreft niet iets uit de lespraktijk, maar iets op schoolniveau. Veertien dagen na de zomervakantie werden we opgeschrikt door het plotseling overlijden van een zeer geliefde collega. Zelfmoord, 51 jaar oud. Onvoorstelbaar en toch ook weer niet.
De verslagenheid was groot onder het team, ook was er boosheid. Als collega’s zijn we goed opgevangen door het managementteam en slachtofferhulp. Toch bleef de vraag/ gesprek uit over waar deze collega nu was. Binnen onze school wordt over zelfmoord zeer verschillend gedacht.
De omslag kwam na de rouwdienst! Een oude predikant had de zware taak om hier over ‘zelfmoord’ te spreken. Op rustige wijze sprak de man over het leven van onze collega. Hij durfde man en paard te noemen. ‘Weet je hoe wij dat in mijn vorige standplaats noemden, zelfmoord? Binnendoor gaan! Als kind’, vertelde hij, ‘moest ik een half uur lopen naar school. Soms baalde ik ervan en ging binnendoor, een kortere weg. Onder prikkeldraad door, over sloten springen, een drukke weg enz. Meestal kwam ik gehavend thuis. Maar mijn moeder zei dan: ’Hé, ben je er al? Fijne jongen’. Zo is het ook met Niek gegaan’, zei de predikant. ‘Niek is binnendoor gegaan, heeft een kortere, maar zeer moeilijke weg genomen. Maar God zei tegen hem: ’Goh Niek, ben je er al, welkom thuis mijn zoon!’
Deze preek gaf ons allen rust en vandaar uit konden we verder praten over onze gevoelens ten aan zien van leven en dood[/i].