En dan….zijn we ineens in een andere wereld. België. Meteen over de grens ziet het er al anders uit, niet het mooiste stuk van ons buurland. Antwerpen vanaf de autobaan gezien is ook al niet aantrekkelijk , terwijl ik er met Diny een paar mooie dagen in Antwerpen heb doorgebracht ooit. Nu keek je meer naar industrie en ander lelijks. Na Gent begon het wat rustiger te worden. West Vlaanderen kwamen we binnen, de streek waar mijn blogvriendin zo warm van wordt. Ze is er geboren en getogen en altijd gebleven. Vanmorgen hoorde ik op de radio iemand vertellen dat waar je moederkoek begraven is, je roots liggen. Ik zag vader Hendrik Jan al graven bij de Haar. Zou hij er nog een boompje op geplant hebben? Nu is de Haar weg, afgebroken. Tante Hermien heeft het nog gered om tegeltjes en een haardplaat te redden. Nu is daar een nieuwe straat ontstaan en heeft de naam de Haar gekregen. Dat is tenminste wat.
Toen ik het straks benoemde van die moederkoek zei Wim meteen: ’Dat kon bij mij helemaal niet, dat zal wel vuilnisemmer geworden zijn.’ Ze woonden in het stadje Hattem in de Gasthuissteeg op een bovenhuis, geen tuin of binnenplaatsjes in de binnenstad. Hun buurman van ’t Land had een stadsboerderij, daarnaast was van Riessen, de schoenmaker, en daar weer naast Café de Zon en dan was je al in de Kerkstraat.
Nu zitten we dan uit te puffen van de reis. Het was dit keer wel afzien. Veel omleidingen en de Tom Tom vergiste zich. Gelukkig had ik de kaart bij de hand en de ogen niet in de zak. Uiteindelijk kwamen we op camping Westende, midden in het dorp Westende, een camping met veel vaste gasten. Dat krijg je zo dicht bij de zee. Geen receptie open. Een aanplakbiljet meldde de plekken waar je mocht gaan staan B3 of B6. N7 of N9. Maar nergens waren er bordjes met cijfers te bekennen. Dus toch maar op de bel gedrukt wat alleen in geval van nood op zondag getolereerd werd. Gelukkig geen kwaaie beheerder. Hij wees ons een plek bij de campers, ‘Wel in dezelfde richting neerzetten, hè, als de anderen!’ Wat later kwam hij op z’n fietsje langs om te constateren dat de caravan toch een metertje naar links moest. We begonnen al aardig naar camping de Boomgaard te verlangen. Toen begonnen de kleine kinderen in de aangrenzende tuin achter ons luidruchtig te zingen, te schreeuwen, zoals kleine kinderen dat kunnen doen. Een klein keffertje, want zo klonk hij, deed z’n uiterste best om ze te overstemmen en moeders geschreeuw deed de rest. Om kwart voor 7 was het stil, ’t spul lag in bed. En wij gingen naar de zee in Westende Bad. Tja… daar deden we het voor. Daar hebben we lekker gelopen en zitten kijken tot het schemerde. Je kunt zo heel wat beleven in één dag!
