“Waor geet dat hen… de mensen wodt steeds agressiever… mo-j toch es zien… dat geet ons met een rotgang veurbi-j en daor staot ze weer veur et stoplicht. Kiek toch es weer ene zonder lich… die zee-j toch niet. . Daor kump d’r ene anjagen …minstens 120 en ie-j mag hier maor 80. ‘k Mag toch lien dat ze die pakt". “Zie ie-j dat dan niet? Mo-j die stumper es zien ankommen… ridt hier al op de linkerbane as e straks aover 4 km linksaf mot”, enz. En dat allemaal op dat stukje naar Emmen. “Toe opa… rijen maar”, zegt deze 80 jarige, “o nee… vrouw achter ’t stuur.”
Dat gaat me te ver en roep hem tot de orde.
Volgens Rick heeft Berend Jan dezelfde afwijking. Die ziet ook alle zondagsrijers en bumperklevers en meldt dat dan ook aan zijn medereizigers. Toen Rick alweer even geleden in Apeldoorn logeerde ging hij met Berend de familie langs…. En dan de hele familie. Ze brachten zelfs een bezoekje aan het kerkhof om hun voorvaderen op te zoeken. Berend had alleen de verkeerde Wagenvoort te pakken, want hier stond maar één naam op en op de steen bij het graf van z’n opa en oma Wagenvoort stonden ze echt allebei vermeld.
Maar die Berend kan er dus ook wat van. Dat heeft hij niet van z’n ouders, want die hoor ik er nooit over. Het enige wat ik Ben hoor zeggen, meestal op de autoweg is: “Ho ho ho ho hooo”, als het even spannend wordt. Net of e op zien peerdje zit.
Ik denk dat ik maar eens een cd tje van Daniel Lohues aanschaf voor in de auto met het liedje: Wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage…
Maar ja… die heeft ook zijn ergernissen te horen in zijn liedje in de taal van Erica, hier om de hoek:
As ik ’s middags
Van mien nöst kom
En de geiser is kapot
En de koffie is op
En de appelsap verrot
Het leste plakkie stoete
Hef ’n dun gruun laogie haor
Computer wal nie an
Want dat ding is nog niet klaor
As de cd speuler net
Veur ’n briljant refreintje stopt
Nou dan kan ik jou vertellen:
Doar knap ie nie van op