Al woonden we wat afgezonderd aan het Schoolpad , er viel altijd wat te beleven met dieren om je heen. Onze haan, een prachtige donkere Barnevelder was een half jaar daarvoor gesneuveld, waarschijnlijk door een roofvogel of andere rover. Ik was in de veronderstelling dat er bij de laatste kuikens wel een paar haantjes zouden zijn, maar nee dus. Gerald heeft ze bekeken en kwam al snel tot de conclusie: allemaal hennetjes! Intussen hadden we tot mijn grote vreugde een haan gekregen van Rob. ‘Ik heb er ook nog wel een paar dezelfde hennetjes bij’, voegde hij er aan toe. En die bracht hij dus ook voor ons mee. Intussen was ons haantje al geacclimatiseerd en de enige bruine kip, naast de donkere Barnevelders, had hem al voor zichzelf
uitgekozen. Toen dus die beide nieuwelingen bij in de ren kwamen was het hek van de dam. Madam de Bruine vond het helemaal niks dat die witte er bij kwamen. De haan was namelijk nogal geïnteresseerd in de nieuwe twee want die kende hij nog. In de ren bleek de bruine een kwaaie, zo jaloers als het maar kan en joeg de nieuwelingen alle kanten op. Die middag ging de ren na een anderhalve dag gewenning weer open. Bruintje liep in het kielzog van de haan en zorgde dat de witte indringers op afstand bleven. Toch zag ik eventjes de haan bij de witte de baas spelen… je weet wel… Tja, het zou nog even duren voor hiërarchie hersteld was.