Duizendpoot Pascal is komen kijken. Hij heeft letterlijk overal verstand van en wil ons wel komen adviseren over de open haard in het keukengedeelte en de keuken zelf. We zijn aan nieuwe apparatuur toe. Na een pilsje en het bewonderen van de vijver kijkt hij rond in de keuken. Tja.. wanneer je je eigen keuken gaat bekijken door andermans ogen zie je ineens wat er allemaal staat. De stapel pannen, waarvan er één maar 1 x per jaar gebruikt wordt met oliebollen bakken. Een ander is te groot of te klein. Wim z’n favoriete grote keukenrol staat helemaal links op het aanrecht waar weer de waterkoker op staat! Er zijn veel meer overbodige spullen. Oei!
”Och”, zei Pascal met gevoel voor drama,”Ik zie ’t al….dee vrouwluu bunt ok allemaol etzelfde…. Ze bewaart völs te völle”.
Pascal keek met het oog van een kenner. Hij zou meer zichtruimte willen creëren. "As -t-mien keuken was", begint hij voorzichtig, "ging de hele boel d’r uut en maken ik ‘em tegen de zied- en achtermure an". "Maar het staldeurtje dan…",probeer ik nog. "O, daor ku-j ook allenig een klein lösslaond raam van maken en de onderkante dichte maken!" Hij ziet het helemaal voor zich hoe het kan worden. Onze voorganger had net 16 jaar geleden deze keuken op maat laten maken. Eigenlijk bevalt het me prima. Misschien alleen een nieuw blad? Je ziet zo tenminste niks op het aanrecht staan als er iemand onverwacht binnenkomt. Maar hij heeft wel gelijk dat het veel ruimer zal lijken.
Vanmorgen nam ik onze keuken nog eens kritisch in ogenschouw. Veel te veel van alles. De pan die Judith over had gebruiken wij er bij en wat er bij de verhuizing van Mark en Jennifer afgevoerd moest worden… inderdaad bleef daar ook weer van alles bij ons achter. Mama zou zeggen:”A’j de oorlog met emaakt heb gooi ie’j niet zo gauw wat vot”.
Vanmorgen begon ik maar eens op te ruimen: 3 stapels werden het. Eén om weer in te pakken, één om naar de schuur te verhuizen en één om weg te doen. In elk geval moet de vloer èn het aanrecht leeg!
En dan….. bekijken we het nog maar eens!
