Het zal er niet meer van komen, maar dit uitzicht over de woestijn en de Dode Zee in Israël deed me wat. In de verte ligt Jordanië.
Hè… Wieke? Ik zag deze titel vanmorgen boven de wekelijkse column van Daniel Lohues staan. Hij schrijft zo recht vanuit zijn hart, niks geen gekunstelds aan. Ik had net op de FB pagina van Wieke Biesheuvel gelezen over de honden uit de buurt die zo’n plezier hebben samen als ze bij elkaar zijn bij hen op de compound in Zambia. Zij kan zo mooi beschrijven wat er om haar heen gebeurt en velen ondersteunen haar bij kortlopende projecten zoals waterbronnen en huisjes voor mensen in nood of een varken voor een vrouw die ze hiermee in haar onderhoud helpt voorzien, terwijl haar man als arts in het ziekenhuis werkt.
Daniel schrijft meer vanuit zijn binnenste, zijn ziel. Heel even dacht ik dat hij ook Wieke gevolgd had, vanwege de titel. Maar nee, hij stond te peinzen aan de wieke dichtbij zijn huis. Als je het vertaalt zou je wijk moeten zeggen, zegt hij. Maar een wijk is in onze beleving toch een woonwijk. Hij had het over heimwee en Fernweh zoals de Duitsers dat noemen. Fernweh is verlangen naar plaatsen ver weg waar je iets mee hebt. Daniel heeft dat bv naar een bepaalde plek in Montana waar het heel stil is of naar een Concertzaal in Chicago waar je zo prachtig naar muziek kunt luisteren. Maar ook bekent hij dat hij op momenten weer terugverlangt naar ‘de wieke’ zo dicht bij zijn huis op Erica. Zo zeggen ze dat hier, je woont ‘op Erica’. Zo heeft iedere streek zijn eigen uitdrukkingen en woorden. In Emmer Compas spreken ze al ‘Kanaols’ en heb je mooie wonings. Daniel heeft zelfs een cd genoemd naar zo’n eigen uitdrukking: ‘Hier kom ik weg’. Heeft wel wat vind ik……