Het leek me zo leuk om pony’s in de wei te hebben. En het was leuk, alleen erg naar me luisteren deden ze niet. Wel naar Agnes of Eva. Die konden er alles mee doen. Onze laatste Amber kreeg hoefbevangenheid en loopt nu bij Jans en Geesje in hun kleine kudde. Krijgt ze meer beweging. Ik herinner me dat Jans ze kwam bekappen.
‘Nou, ik heb me ook niet verveeld’, meldde Wim toen die avond in de stoel plofte.. Buurman Jans kwam ’s morgens al op tijd om Amber en Sara te bekappen. Amber was de gemakkelijkste. Die wordt ook verzorgd door Eva. Sara wil wel geborsteld maar krijg je niet aan het lopen.
Jans is nogal direct. Hij zegt: ‘Pootje’ en grijpt de pony bij de poot, terwijl Wim haar verder in bedwang houdt. Maar bij Sara was het even anders. Die vocht er tegen en toen zat Wim met een door het touw verbrande plek op z’n arm. Tja, die Shetlanders!
Sara is een dochter van Kitty die bij Jans en Geesje loopt…ook niet zo’n makke. "’t Is net als bij Saddam Hoessein", zegt Jans. "De vader deugt niet en de zoon evenmin"!
’s Middags was het andere koek. Wim ging met Gerhard en een stel 10-jarigen naar het Planetron in Dwingeloo. Robins verjaardag moest gevierd met een stel klasgenootjes. ‘Man..o..man… ,ik wist niet dat daar zoveel geluid in zat, in die jongens’, zei Wim na afloop. Maar ze vonden het allemaal geweldig.
Ach…hij was ook niks meer gewend.
Gerhards 5e verjaardag herinner ik me nog heel goed. Dat was in december met slecht weer. Het zou een pannenkoekenfeest worden. We begonnen altijd met de taart met kaarsjes. Terwijl die kaarsjes brandden vertelde ik dan een verhaal. Het was heel gezellig tijdens het eten en drinken en uitpakken van de cadeautjes. Toen waren ze al wel heel lang stil geweest vonden ze. De spelletjes boeiden ze maar even en toen wilden ze alleen maar donderjagen. Wim kwam precies op tijd thuis want pannenkoeken bakken en tegelijk ook de ploeg vermaken bleek onmogelijk.
Die keer tijdens de film in het Planetron afgelopen zaterdag waren de boys rustig, maar in de hal later moesten ze zich ook even laten gaan. Wims oren tuitten er nog lang van na.
