‘Wim, Wim, kom es gauw… een goudvink… zo mooi!’
‘As ik kom is e zeker weer weg’, maar hij trekt toch een klein sprintje mèt stok. Vaak is het zo, maar dit keer is hij op tijd en genieten we samen van dit prachtige vogeltje dat heen en weer hipt over de vlonder , vlak voor het grote raam. Daarna gaat hij de ‘Henkiejannes’ in naast de vijver, een soort campanula in struikvorm. Die naam kan ik tenminste onthouden, een ezelsbruggetje van hovenier Bernd Schulte. Officieel is de Latijnse naam Enkianthus campanulatus…
Dan zie ik ineens het goudvink vrouwtje, ook mooi. In de dierenwereld willen de mannen blijkbaar de mooiste zijn, bij een goudvink is dat zeker overduidelijk. Ik probeerde nog even een foto maar dat is een zoekplaatje geworden.Ze verdwijnen samen naar de voorkant van het huis. Ik zie nog net een matkop met voedsel in het bekje de rododendron inschieten.
Wim heeft net met broer Piet in Frankrijk gepraat, een goede gewoonte om dat even te doen na het volgen van de kerkdienst op de pc. Vroeger was het de gewoonte om na de kerk samen met familie aan de koffie te gaan om bij te praten. Hier in de Schepershof doen we dat samen in de kerk want familie woont lang niet altijd meer in de buurt en voor veel alleenstaanden is het fijn om elkaar hier te kunnen spreken. Alleen… zoals je weet, nu al meer dan een jaar kan het niet meer. Missen we wel.
Foto: Als je goed kijkt….het mannetje zit ergens rechts onder verstopt. Het vrouwtje kan ik niet meer onderscheiden.