‘Ik mag niet klagen’, antwoordt Wim op de vraag hoe het gaat. Meteen antwoordt broer Ben: ’As klagen heulp dan begun ik der gelieke mee’. De favoriete uitdrukking van moeder Siet.
Het is een drukte van belang. Wim heeft z’n feestje! De Vordense familie komt eerst : Ben en Diny èn Johan en Joke en hebben we nog tijd om op ons gemak bij te praten. Dan haalt Wim Henry en Tonny van de trein. Net als vorig jaar kunnen ze zijn verjaardag komen meevieren. Net op tijd… want woensdag vertrekken ze weer naar hun plek in Dickson in Canada, dichtbij Fred en Gera en hun gezin. Ben en Niesje komen vanuit hun weekendje uit met het gezinnetje van Paul Sietse in Aalden en meteen krijgen we ook broer Piet aan de telefoon vanuit Frankrijk. Zo is de van der Kolkfamilie even compleet.
Dan komen ook onze kinderen. Robin heeft de verzorging van de gevulde eitjes weer op zich genomen en met deze bezetting barst ons huis bijna uit zijn voegen. Intussen is de kota wat opgewarmd en trekken een aantal zich terug met een hapje en een drankje. Wim geniet van alle belangstelling. Tegen de avond legt Wim de laatste hand aan de nasi, z’n eigenste beroemde van der Kolk-nasi met de zelfgemaakte pindasaus. In onze Hengelose tijd aten we dat altijd als er zondags visite kwam. Toen we een keer wat anders maakten was de teleurstelling bij pa groot. Hij had net tante Gerritje ingelicht over de overbekende nasi die ze zou krijgen bij ons. Die hebben we er maar lang in gehouden. Nu gaan we dus op herhaling. We maken er een soort lopend buffet van en ik kan je melden dat alles schoon op ging.
De avond wordt besloten in de Finse kota met Henry en Tonny en Ben en Niesje. Even napraten. En als ze weg zijn weten we dat dit keer het afscheid niet voor heel lang zal zijn. Henry en Tonny komen terug, waarschijnlijk voor de winter en dit keer voorgoed. Tonny kan uiteindelijk slecht tegen de lange winters in Alberta. Zelfs hun labrador Tonca zal meekomen. ‘Brrrr’, zegt Henry, als ze weggaan. ‘Ik hou niet van deze kou’. Het is wel boven nul maar het is nat en mistig. Tja…. Nederland hè… Wie’j meugt niet klagen…. toch?
