Van Queeny hebben de kippen niets te vrezen, maar…. de haan blijft op zijn hoede.
En het werd steeds witter. Wim ging er met de auto nog wel even uit. Hij is tegenwoordig op speciale gymnastiek dat de naam draagt: Hart op tempo. Hij is er erg enthousiast over. Alleen waren vanmorgen slechts de mannen op komen dagen. De vrouwen durfden de deur niet uit. Zo stond ik ook om 1 uur kant en klaar om naar mijn Nordic Walking groepje te gaan. Wim zou me brengen, die maakt een beetje sneeuw niet uit. Maar het sneeuwde zo hard en net op tijd ging de telefoon. Trijnie vertelde dat iedereen had afgebeld en dat ze daarom mij maar belde om maar een keer over te slaan.
We brachten daarom buurvrouw Wolterdien een bezoekje en zagen daar wat stoere fietsers en wandelaars voorbij komen. Je kon alleen midden op de weg fietsen… als je durfde tenminste. Op een gegeven moment zagen we dat een fietser in de sloot verdween. Het liep goed af. Hij krabbelde de sloot uit, sleepte de fiets overeind en liep maar verder. Meteen schoot me mijn uitschieter te binnen vlak voor kerst een paar jaar terug. Ik kwam bij hen vandaan, mèt een kip die we bij Jans besteld hadden in het mandje voorop de fiets. Op de heenweg had ik gewoon kunnen fietsen, maar omdat het ineens spekglad was geworden probeerde ik lopend naar huis te gaan, maar gleed meteen met fiets en al onderuit, kwam ongelukkig terecht en de kip zag ik met een vaartje vooruit glijden. Ik heb wekenlang last van mijn rug gehad en ook nu nog steeds heb ik die wegglijdende kip op mijn netvlies.