‘Wat steet daor dan… kiek es daor bie-j Drenth. Dat kan toch niet. Zie-j dat?’
Zondagmorgen kijk ik vanuit het achterraam over de velden richting Bargeroosterveld. De mist die dagenlang over de landerijen hing is opgetrokken. Zo gek… het ziet er ineens anders uit. Op de plek waar een paar dagen terug nog het afgebrande huis zielig stond te wezen lijkt het nu of er in één dag een heel nieuw huis opgerezen is. Dat kan toch nooit, denken we. Het duurt toch maanden voor alle vergunningen voor een nieuw te bouwen huis rond zijn?
Je snapt natuurlijk dat we ’s middags wel even met Tessa die kant op gaan, m’n kleine Canon in de jaszak mee. Na ons rondje door het bos gaan we linksaf richting het vreemde bouwwerk. Het blijkt een soort chalet, een noodwoning, in aanbouw te zijn. De dakplaten en de dakgoten liggen nog gewoon aan de kant van de weg. Een trieste hoop geblakerd hout en stenen ligt er naast. Achter de noodwoning in aanbouw staat een grote witte container. De stalen boot die al zolang naast hun huis heeft gestaan is nu weg. De familie laat er blijkbaar geen gras over groeien en wil zo snel mogelijk in hun tijdelijke behuizing wonen. Dan zijn ze weer op zichzelf. Tot zolang zijn ze bij familie onder dak.
Met oud en nieuw wordt er door de nu volwassen jongens van de familie altijd met carbid geschoten in een soort grote melkbus, alleen is die drie keer zo groot. De deksel knalt er dan met hevige knal af. Alle jongelui van Bargeroosterveld verzamelen er zich op oudejaarsdag. Hier kunnen we er ook nog van meegenieten, al is het meer dan een kilometer verderop. Van mij mag het. Alleen gaan we dan niet die kant op met Tessa voor ons rondje bos. Zo’n rondvliegende busdeksel lijkt ons niet wat.
Ik ben benieuwd of dat er deze oudejaarsdag nog van komt.
