Ze staan er al weer, de drie. Doortje, het pikzwarte flessenlam loert het hele gaas langs naar een opening om zich door te wringen. Wij zitten lekker onder de bomen en in een zacht windje bij de wei. En die drie flessenlammeren houden ons stijf in de gaten. Het is zelfs zo dat ze al bij het gaas staan als de honden voor ons aan zijn gearriveerd. De tweeling Schoonebekers hebben die snode plannen niet, maar nu ik dat geblèèr aanhoor snap ik ineens Diny wel. Toen zij nog schapen hadden, van vader Hein kregen ze Lientje en Lotje, had zij er geen aardigheid aan. ’Dat geblèèr um ’t huus’, daar had ze een hekel aan. De schapen gingen weg en het paard kwam ervoor in de plaats. Dat is meer hun ding, helemaal nu Wouter regelmatig op Cassandra rijdt.
Maar hier aan het Schoolpad houd ik het bij schapen. De voeding van de drie aan de fles zijn we al aan het afbouwen. Ze zijn het er niet mee eens, maar aan alles komt een eind.’s Nachts gaan ze nog op stal met wat brokken. Daar moeten ze het van hebben naast het gras en de melk zolang als het nog duurt.
Bij de wei is van alles te zien. We bewonderen de beide kleine Herdwicklammeren en de andere lammeren met hun krullen. Je kunt zien dat ze een Wensleydale vader hebben. Ze hebben zulke grappige kopjes en tegen de avond racet het hele spul door de wei, Doortje en de tweeling doen graag mee.
We genieten ervan zolang het nog kan want als het aan de Emmer politiek ligt wonen we hier niet lang meer. De verdubbeling van de weg naast ons, de N862, staat bovenaan het prioriteitenlijstje.
