We hebben net de buit weer binnen. Eens per week gaan we voor boodschappen naar een grote supermarkt, meestal de Lidl. En dat hebben we er net weer op zitten. Wim gaat nu met stok mee de winkel in en adviseert graag wat hij zelf erg lekker vindt. ‘Katenspek?’, wijst hij aan en ik zie een verlangende blik. Zou ik uit mezelf niet pakken, maar vooruit het gaat mee net als de makreel die bij ons beiden favoriet is.
Wim ziet altijd wat om zich aan te ergeren… een oudere dame die over hem heen buigt om wat te pakken, een jonge man zonder mondkapje.
‘Bemuujt oew d’r niet met’, is mijn raad, maar hij heeft nu eenmaal gewoon een neus voor mensen die zich niet aan regels houden.
Zo gaat ons leven zijn vaste gangetje: opstaan, hond en kat, ontbijt, krant, hometrainer( als we niet zwemmen tenminste), journaal en daarna de Geheugentrainer. Ik verbeeld me dat ik minder goed wordt in het onthouden van de plaatjes. Wim weet het zeker…’ ie laot ok altied van alles op et anrecht liggen’. Daar zit ik minder mee. Hij is altijd al van het opruimen in de keuken… Toen hij nog kookte was het aanrecht schoon als we aan tafel gingen. Ik ruim na de tijd op. Verschil mag toch wel. Maar toch… vanmorgen kon ik even niet op het woord waxinelichtjes komen en begon Wim al zorgelijk te kijken. Sinds onze broer en schoonzus in Frankrijk naar een zorgcentrum moesten verkassen beginnen wij ook meer op de kleine dingen te letten.
Intussen hebben we Hilda in de Highlands al 5 jaar niet meer gezien en het contact liep een paar keer per jaar via brieven met foto’s. Maar sinds kort appen we en stuurde ze vanmorgen een paar foto’s van haar uitzicht. Ze woont echt afgelegen, heeft alleen een fiets maar ze meldt nu dat ze eens per 3 à 4 weken mee mag liften met een kennis naar Ullapool om de hoognodige boodschappen in te slaan. Vervelen doet ze zich niet. Ze heeft haar kleine huisje en een schuur, een kat, een kip , een geit en een paar schapen. Ze spint en breit en geniet van de rust daar in die mooie Highlands… en stuurde ons deze foto..
