Af en toe denk ik even terug aan mijn schooltijd, vooral nu ik het herinneringsboekje van de school op het Hoge nalees en er over schrijf.- zie weblog 2- Juffrouw van de Hel als vaste juf van de eerste klas zal bij de meesten een onuitwisbare indruk gemaakt hebben, een lieve maar ook standvastige onderwijzeres. Ik had een keer gepraat en moest nablijven, maar ik ging er vandoor. Ze pikte me op bij de kapstokken en ik moest een tijdje met de armen over elkaar blijven zitten in het lege lokaal. Was diep beledigd. Toen ik het kwaad thuis vertelde zei mama: ‘Nemt de juffrouw vanmiddag maor een blumeken met’. En ik deed het ook nog, een bosje bloemen uit ‘de hof’ zoals opoe dat altijd noemde. Toen het met mij in klas 1 van het Baudartius niet geweldig ging met een aantal vakken heeft ze me nog wat extra geholpen in de grote vakantie. Ja.. gewoon en toen ik haar later vroeg wat de onkosten waren vroeg ze 1 gulden voor een aantal uurtjes bij haar in hun appartement waar ze met haar zuster woonde boven de winkel van Stoffers, ook wel Looman genoemd. Veel later zouden ze naast pa en mama wonen aan het Molenblick. Ja, die wiskunde en die formules hè!! Op de Middelbare Meisjesschool, ook een onderdeel van het Baudartius, kreeg je meer talen, maar ook geschiedenis, aardrijkskunde, handwerken, biologie èn muziek. Bovendien tekenen en gym. Je kunt zeggen alles wat een ontwikkelde huisvrouw nodig heeft. Ha! Natuur-, wis- en scheikunde kregen we ook, maar zéér beperkt.
Ik heb er een mooie tijd gehad. Dhr Hilbers van Nederlands kon zich af en toe zo opwinden, dat hij iemand wegstuurde die er niks aan deed met de kreet: “Ga maar dweilen in het postkantoor!”
Maar ik heb ook genoten van zijn prachtige verhalen van Heer Halewyn en Elckerlyck, Marike van Nimwegen enz. Voor Duits hadden we Kunkeltje. Haar echte naam weet ik niet eens meer. Zij vertelde over Tristan und Isolde, Die Ringparabel en leerde ons het lied van de Loreley.
Iedere keer wanneer we Am Loreleyblick staan met de caravan horen we bij de langsvarende boten haar lied:
Ich weiss nicht was sol es bedeuten
Dass ich so traurig bin…………….. en zing het weer mee!
En daar heel boven op de rots De Loreley staat het beeld van haar en herinnert iedereen eraan dat er heel wat boten vergaan zijn op die gevaarlijke nauwe bocht in de Rijn. Ze zeggen dat dat kwam omdat de schippers niet goed opletten doordat ze die mooie blonde vrouw daar zagen zitten! De tijden zijn niet veranderd!! Toch?
Twintig jaar geleden ging er altijd op dat stuk Rijn een loods aan boord bij St Goar. Wij keken er graag naar, wanneer we in ons huisje in Badenhard vakantie vierden. Nu is alles beveiligd met seinen en hebben alle schippers een loodsbrevet.
Ook de Engelse literatuur boeit me. Zo is de MMS toch niet voor niets geweest. We moesten 30 Nederlandse – ,15 Engelse- , 15 Duitse- en 15 Franse boeken lezen uit verschillende periodes. Een hele klus. En niks tentamens tussendoor, alles in één keer voor het officiële examen.
Foto: De Loreley, rechts op die berg aan de overkant zat ze, precies op de plek waar de Rijn een versmalling heeft. Links de camping Loreleyblick waar we zo graag vlak aan het water stonden.