Deze foto’s zijn, net als de vorige twee met het opgedroogde cameraatje gemaakt.
De achterste drie beelden van de vijf zintuigen: het zien-r-, de tastzin en de smaak.
Wim kwam maandagavond binnen en hield me een kletsnat fototoestel onder de neus… de mijne: ”Niet zo handig hè um zon ding buten te laoten liggen.” Ik had er foto’s mee geschoten toen Gerhard en Robin de vouwwagen kwamen halen en op de tuintafel laten liggen, ook nog zonder hoesje. ’s Middags kwam er een ontzettende plensbui waarbij de regenmeter zelfs halfvol zat. Ik zag het somber in voor mijn geliefde handige kleine toestelletje en Wim natuurlijk helemaal. Het enige wat ik kon bedenken: de batterij en het fotochipje er uit halen en alles voor het ventilatorkacheltje leggen. Dat hebben we 3x een uur gedaan.
Intussen had ik al een nieuwe uitgezocht bij www.camera.nl. De ontwikkelingen gaan snel. Het type zeer kleine compactcamera van Canon was er niet eens meer… alleen een nog geavanceerdere uitvoering. Zag er goed uit, je kon er nog meer mee en de SD fotokaartjes die ik had kon ik gewoon gebruiken. Dan klinkt het vanuit de keuken:”Hee dut ’t nog!” Niet te geloven… helemaal goed, zelfs geen waas te bekennen. Ik sluit met een zucht de website van camera.nl.
Maar wat nou toch zo vervelend is? Iedere keer als Wim dat ding ziet mòèt hij gewoon even zeggen:”Ie-j mot wel wat zuniger op oew fotostellechien wodden… de volgende keer is het wèl mis.” Na de vijfde keer schoot ik uit m’n slof:” ’t Is af’elopen, noe wet ik ’t wel. Ik zeg toch ok gien vief keer tegen oe da’j oew mobieltjen niet mot laoten vallen.!”
En dat hielp.