Wim heeft de eerste zes weken gehad van zijn lichttherapie. Nog vier te gaan. Wat begon met 6 seconden per keer in de lichtcabine is nu al uitgebreid tot 1 minuut en 15 seconden. Drie keer in de week fietst hij naar het Scheperziekenhuis en zit daar op zijn beurt te wachten met steeds dezelfde mensen. Het is bijna familie geworden. Er is een ouder (ja nog ouder) echtpaar dat met een taxi komt. En een jonge man die daarna aan de beurt is. De een heeft jeukklachten en de ander eczeem en Wim dan de huidallergie. ‘Gao maor es mee, ’t Is heel gezellig zo met mekare’, zei Wim pas.
Wim is net als moeder Siet, hij maakt direct contact als hij ergens moet wachten. Zo ging ik gisteren mee, want we waren met de auto naar het zwembad en aansluitend stond de lichttherapie gepland.
Het oudere stel zat er al, de taxi was vroeg geweest. En inderdaad, ik werd gelijk bij deze therapiefamilie ingelijfd. Deze ontwikkelde mensen vertelden met humor over hun leven. De jongeman kwam wat later en was aardig verbrand in zijn gezicht. Ook hij werd hartelijk begroet. Toch leuker om zo met elkaar te wachten dan met een groepje appende mensen om je heen.
Wim voelde pas een pijnlijke plek op de zijkant van zijn bil. ‘Kiek dan toch es’, commandeerde hij pas, straks zit er weer zon pukkel’. Hij kon er zelf niet bij. Ik wierp een blik op de rode plek en kon hem wat dat betreft geruststellen: ’Ie bunt gewoon verbrand’. Je moet zorgen dat je steeds dezelfde onderbroek aanhebt i.v.m. de kans op verbranden. Heb je eens een wat korter pijpje dan gaat het gegarandeerd mis. Eigenlijk zou je een string aan moeten hebben. Dat ging Wim te ver…
Hij is intussen al aardig bruin geworden. ‘Wim, ie begint steeds knapper te worden, ’t vrouwvolk begint oe al nao te kieken’. Hij keek me aan en zei: ’Daor hoef ie niet bange veur te wean’.
Maar stiekem vindt hij een beetje aandacht best leuk.
