Voorjaarsvakantie-
‘Gaan we nog weer naar Johan? Ik heb vakantie.’
Robin die heeft wel zin om te helpen op de Boomgaard. De caravan staat nog ingepakt onder de hoes, Wim moet steeds zingen en we hebben 2x per dag de lammeren te voeren. Kamperen zit er deze maand nog niet in, maar een dagje met de trein die kant op kan toch ook?
Zo reizen Robin en ik eerst naar Zutphen, waar Diny of Ben ons af zou halen. Het was voor Ben even zoeken tussen al het in- en uitgaande publiek tot hij ineens Robin zag staan. Mij had hij over het hoofd gezien. ‘Ik dacht dat je een andere kleur haar had zegt hij… net als Diny’. Nee bij mij doet de natuur zijn werk en mijn haar is lichter- lees grijzer- geworden.
Onze gesprekken bij de koffie bij Ben en Diny komen op al die ouders die hun vakanties en uitjes helemaal op hun kinderen gericht hebben onder het motto: als de kinderen zich vermaken hebben wij het ook leuk.
Nee… Ben en Diny deden dat anders, zeiden ze. Die gaan gewoon de dingen doen waar ze zelf zin in hadden en de jongens gaan gewoon mee. Die hoorde je er ook niet over. Sterker nog…. Die zoeken nu nog dezelfde plekken op. Wanneer vroeger één van hen meldde dat hij zich verveelde was het standaardrecept van vader Ben: ‘Ga wat doen!’
Eén van de ondernemingen van Ben was om met de drie jongens ergens bij de Vordense beek te gaan slapen omdat er heel vroeg in de morgen bijzondere dieren te zien zouden zijn. Ik weet niet meer of het nu uilen, reeën of otters geweest zijn, maar ik vind het wel uniek. Zag ik Wim vroeger niet doen. Nu is Ben er wel eentje die vroeg opstaat. Wanneer we wel eens met de caravan bij hen stonden werden Lientje en Lotje met hun lammeren al vroeg naar een andere wei gebracht en hoorde je hem rammelen met een bakje brokjes. Dan wilden ze wel mee. Ik zei toen nog wel eens :’I-j liekt vader Jacob wel met zien kudde’. Schapen hebben ze allang niet meer. Ze houden het nu bij teckel Jippe, de poes Joep, bordercollie Josca èn het enorme paard Vera.
Na de macaroni brengt Diny ons naar de Boomgaard en zo komt Robin toch nog aan z’n trekken. Hij krijgt een rode overal aan en er gaat gevoerd worden. Die avond krijgen we de echte Joke Eggink nasi. Ze kan concurreren met Wim. We hebben niet te klagen vandaag.
Dan komt het moment van het melken. Robin geniet en staat klaar met de spuit en weet nog precies alle handelingen in de melkstal, vorig jaar heeft hij hier gekampeerd met Gerhard en Judith en mocht hij ook al helpen. Komt wel goed uit, want Johan is geblesseerd. Aan het eind van z’n voetbalcarrière heeft hij z’n enkelbanden gescheurd, verrekt of de enkel verstuikt, want naar een dokter gaan is bij hem niet aan de orde.
Nee, Joanne moest hem intapen, maar die verwees hem naar een fysiotherapeut. Ook dat werd afgewezen. Hij loopt immers al weer!
Om 8 uur brengt Johan ons weg en zijn we op station Vorden en via Zutphen en Zwolle en alles wat daar tussen ligt gaan we weer naar Emmen. Het was dan wel een lange treinreis, maar er was onderweg zoveel te zien. Tussen Vorden en Zutphen zagen we zelfs een paar reeën lopen.
Robin kan nu per trein het hele land door. Hij weet hoe alles werkt! De volgende keer gaat Eva ook mee.
