Hetty Site

Zondagochtend….

1990 in Londen.

Nee, het zat er voor mij vanmorgen nog niet in om mee te gaan naar de kerk. De vroege ochtenden zijn nog zwaar vanwege de verse herinneringen. Maar Wim ging, hij vindt het fijn om tussen vrienden te zijn. We zitten hier natuurlijk wel aardig geïsoleerd.
Maar na een half uurtje kwam Susan langs, nee aan. Ze had een boekje meegebracht om af en toe steun aan te hebben. ‘Wat mijn hart je zeggen wil’ van Hans Stolp, teksten van troost en bemoediging. Het gaat over het doorlopen van moeilijke fases in je leven. Ik knapte meteen op van haar bezoekje en samen namen we een kopje thee en bekeken een aantal van de 175 kaarten die we kregen. ‘En hoe is het met je kip’, vroeg ze. Ze heeft zelf ook een paar kippen, ‘gered uit een legbatterij’. We hebben er nog maar eentje nadat de ander bezweek na een vlucht voor iets. Ze vloog onder de struiken voor iets en toen Wim haar wilde pakken, was ie al dood. Hartverlamming van schrik, denken we. De kip die er nog is volgt je op de voet als je buiten bent en wipt achter je aan naar binnen. Dit is een kip waartegen je kunt praten en ik weet zeker dat ze me snapt ook.
Mijn boek dat in de afwerkingsfase zit wordt mooi. Peter bedacht om het gedicht Ander Licht, dat Robin voorlas op de uitvaart van Mark, achterin het boek te plaatsen met een fotootje. Agnes vindt het zelfs een eer toen ik haar toestemming vroeg.
Verder ga ik het boek opdragen aan alle drie mijn jongens, eigenlijk vier. Allemaal hebben ze me gestimuleerd om te doen waar je hart ligt, al was Mark dat vooral op het gebied van schrijven.