‘Wat mot ik noe?’, dech ze. ‘Noe nog naor achteren lopen en geld halen bi’j Willem? Dan zu’j de mensen es heuren praoten!’ Jenneken wet precies wat ze zeggen zölt:
‘As der een gewone kollekte is, dan zie’j heur neet. Maor as der een open- schaal- kollekte is, dan mot der gauw geld ehaald wodden!’
En daor wil Jennechien al helemaole gien praot van hebben.
‘O, ‘dech ze vol hoppe. ‘A’k noe es een gaetjen in de tesse van de jas ehad hebbe en dat mi’j een guldentjen in de voering ekommen is…’ En met een stief mundjen begint Jenneken de hele voering van de jasse bi’jlangs te vulen. Niks! Gien dubbeltjen, gien rooie cent!
‘In ‘t tasjen dan,’ hopt Jenneken. ’A’k noe es een gulden of een riksdaalder bi’j de portemonnee in estokken hebbe.’
Met de ene hand wuult ze tussen de prötteltjes in de tasse: een zadduuksken, peppermunt, eaudeklonnie, maor geld: Ho maor! Gien dubbeltjen! Gien rooie cent! Nou ja…. Gien rooie cent… De enveloppe zit natuurlijk wèl in ’t tasjen: ’n stevige witte enveloppe, waor een keer een trouwkaarte in-ezetten hef. In dee enveloppe zit al die breefkes, we’j wel, dee Jenneken aover-ehollen hef van ’t huusholdgeld. En dat bunt allemaole breefkes van honderd en van viefentwintig. Jenneken is wel gek. Ze kik nog effen veur alle zekerheid tussen die breefkes. Ie’j wet mar nooit of der per ongeluk wat kleingeld tussen ekommen kan wean… ’t Is allemaole bruun en rood! Nee, wacht es, daor an ’t ende , daor schemert wat blauws. Een tientjen, een breefken van tien. Maor ja, een tientjen hef Jenneken nog nooit ergens zomaor an egeven. Ze sloekt es, zucht. ‘Nou ja’, dech ze dan. ‘Wi’j hadden vanmergen toch een tientjen winst.’
Met völle hartzeerte haalt Jenneken et tientjen veur de dag. En as de schale rond kump langs de riegen, de mooie gepoetste zilveren schale, dan löt Jenneken van grote heugte et tientjen naor beneden dwarreln. As ze dan een keer royaal is, dan zölt ze ’t zeen ok! Nou ze zeet ’t wèl.
Dree riegen achter heur heurt Jenneken et nog gonzen: ‘Pssst! Jenneken hef ’n tiéntjen egeven! Jenneken hef een tiéntjen egeven!’ ’Mooi,’dech Jenneken. Daor praot ze aover dree wekke nog oaver.’ Maor de aardigheid is der toch wat òf, van de dienst. Zee kan de andacht der neet goed meer bi’j hollen. Ze’s bli’j dat ’t of elopen is, en dat ze zo al schufelnd deur ’t middenpad naor achteren kan lopen.
Maor dat kriej a’j zo lange al etrouwd bunt. Halverwege ’t middenpad zöt Jenneken al dat der wat an de hand is. Want wat steet Willem daor noe onneuzel te kieken bi’j de achterdeure?
slot volgt