Het voltallige gezin van ome Hendrik en tante Bartje wat jaren later.
Brief van opa Eggink aan zijn nichtje zuster Odile. 3- slot
Genoeg daarover. Gisteren kwamen Gerrit Voortman en Hanna hier. Ze waren ’s avonds nog naar Schoenaker geweest. Een echt vrolijke boel was het daar geweest. Ja, waarom ook niet?
Ik kan een hekel aan mezelf hebben, ik was van jongs af aan zo’n houten Klaas. Broer Hendrik was gelukkiger, die kon altijd best meedoen.. En wat helpt je dat, altijd dat gemopper over jezelf, je moet je er maar bij neerleggen. Je kunt je wel door een paar paarden aan stukken laten trekken, zegt Emerson, maar je blijft wie je bent, met je kleine deugden en je streken. Maar daar staat tegenover, je zou wel graag anders, beter willen wezen, maar je zou voor nog zoveel geen ander willen zijn. We begrijpen er niets van, maar goed beschouwd: hier ligt voor elk mens ook de adel in, zo een als jezelf is er nooit geweest en zal er ook niet weer komen, die plaats is bezet.
Maar ik, met mijn hekel aan mezelf, heb ook weer iets wat een ander niet heeft, ik stond open voor de geestelijke wereld. Broer Hendrik was al jaren dood. Op een zondagmorgen, ik lag nog te bed, komt Hendrik bij mij: “Johan, Johan (hij praatte net als vroeger zo vlug) Je moest die scheurkalenderblaadjes eens lezen, dan zul je wat vinden dat je interesseert”. Ik denk, nou die orthodoxe blaadjes zeggen mij niets meer. Maar toen voormiddags de vrouw een handvol blaadjes op schoot had, neem ik ze toch van haar over en dan vind ik op de achterkant iets wat me geweldig interesseerde:”Weerbaarheid, zonder militair geweld”. Ik heb nooit zoiets klaars en onweerlegbaars tegen oorlog gelezen. Maar hoe wist Hendrik dat? Ik geloof dat je als geest door de dingen heen kunt kijken wat je met stoffelijke ogen maar nooit kunt. Och, ik heb zoveel beleefd, vooral ’s nachts. Alles met elkaar kan ik toch nog vrede hebben met mijn onbeholpenheid.
Verleden jaar in november, meen ik, was ik even alleen thuis. Een hogere geest komt tot mij en zegt woord voor woord:”Elk mens moet in zijn lichaam dragen zijn deel van het Wereldleed.” Dus niet mopperen als je iets scheelt en straks met de nodige pijn zelfs doodgaat. Nee, geen aanmerkingen maken, wij hebben ook niet om het leven gevraagd.
Ik schreef eens in een poëziealbum van Dika haar jongste dochter dit gedichtje:
[i]De zin van het leven,
Zo luttel en klein,
Is tevreden te wezen
Met enkel te Zijn.[/i]
Nu heb ik genoeg gekrabd dunkt mij.
Mijn hartelijke groeten en bekommer je over niks,
Opa