Er zijn mensen die je altijd bijblijven. Ik kende Jantje van de schilderochtenden bij Ellen Kroeze. Ze straalde een en al positiviteit uit. Ze hield van het leven en van de mensen om haar heen. We hadden een klik met elkaar. Ze bezocht regelmatig haar vader in een aanleunwoning van de Holdert, een zorgcentrum hier in Emmen.
Toen was er die kunst- en cultuurmarkt in de Holdert? Dat leek ons wel wat. Zo gingen Jantje en ik die middag op pad. Wim bracht me met m’n hele handeltje aan kleinere schilderijen en de kinderboekjes naar het restaurant van de Holdert waar voor ons ruimte was gereserveerd. Het was beestenweer. Behalve de bewoners en vrijwilligers heb ik niet veel vanuit Emmen zien binnenkomen. Maar… Jantje en ik hadden afgesproken: ’Wi-j maakt ‘r een gezellige middag van’. Zo kwam er heel wat langs mijn ‘beestenboel’ schuifelen, veel rollatorverkeer. ‘Och wat had ik graag nog een hundjen ehad’, zei een oudere dame bij het zien van het schilderij van Storm. ‘Die van mien is dood egaon en mien dochter wol niet dat ik nog een niejen nam’. Ze had er de tranen van in de ogen. Jantjes vader, nu al dik in de 90 kwam ook even buurten. Hij wilde me wel een mop vertellen. En dat ging hem goed af. ‘Mo’j in huus deur vertellen’, zei hij nog. Wil je hem horen?
Er kwam een dikke Grönninger boer bij de tandarts en vroeg hem of hij twee kiezen wilde trekken zonder verdoving. Die tandarts keek raar op, maar toen die man het serieus nog eens herhaalde zei hij: ’Nou vooruit dan maar. Ga maar in de stoel zitten. ’Nee, wacht effen’, zei de man, ’mien vrouw zit nog in de wachtkamer’.
Er was echt leuke kunst bij die middag. Geert was er met zijn sepia aquarellen, allemaal over het landleven van vroeger, dan een keramist, iemand met mandala’s, handwerkspullen en een grote stand met mooie dingen gemaakt door het activiteitencentrum. Als dank voor onze medewerking kregen we een bon voor twee maaltijden in het restaurant. Ik mocht er van Jantje Wim mee verrassen. Hij keek er van op toen ik met de bon aankwam. Wij gingen meteen maar voor de Jägerschnitzel. Prima eten en heel voordelig, gaan we vast nog eens doen. Terwijl Wim de drankjes afrekende maakte ik een praatje met een oudere dame. Ze vertelde dat ze van ’t Zandt heet en in maart 100 zou worden, maar ook dat het leven op deze leeftijd haar zwaar valt. Ze was afkomstig uit Eenrum en heeft met haar man in Emmer Erfscheidenveen gewoond. Ze hadden wat vee, ja ook schapen. ‘Och wat von ik dat toch mooi’, zei ze. ‘Ik zal goed opletten’, zei Wim die er ook even bij kwam, ‘als u in maart met de burgemeester op de foto komt in de krant!’
Toen we die morgen in maart de krant open sloegen zagen we haar al. Mevr. van ’t Zandt heeft inderdaad de 100 èn de krant opnieuw gehaald.
Korte tijd later overleed de vader van Jantje, maar waarom ik dit vertel… Jantje overleed ook een paar jaar later al na een kort ziekbed net als haar jongere zus wat eerder. Het lijkt of er steeds meer mensen te jong overlijden maar wie ben ik om dat te beoordelen. Het lijkt net of de mensen die dicht bij me staan als lucifershoutjes omvallen.
Maar als ik aan Jantje denk doe ik dat altijd met een glimlach…