Hetty Site

Kippen…

Krielkippen vind ik maar niks, zei ze. Je moet die flinke kippen hebben, daar zit tenminste vlees aan. Zoals vaak zit ze op haar praatstoel. Morgen gaat ze kippen slachten bij een gezamenlijke vriendin. Zij en haar man kunnen het zelf niet opbrengen om hun gekoesterde kippetjes zelf te slachten. Ach, mijn vriendin heeft er geen enkele moeite mee, zo beweert ze. Als ze vroeger bij haar thuis was en er moest een kip geslacht worden gingen de mannen een middagje weg, die konden het niet aanzien en zorgde zij samen met haar moeder voor het afwerken van de taak tot zelfs in de vriezer aan toe. Het karweitje was geklaard als de mannen thuis kwamen.

Vroeger was het op de Haar ook opoe die de kip op een houten paal legde en de kop met een hiepje afhakte. Vreselijk vond ik het. Maar wel lekker kippensoep de andere dag. Toen we nog niet zolang verkering hadden kreeg Wim van pa ook een levende kip mee in een jute zak, voor zijn moeder. ‘Ku-j em zelf slachten?’, had pa gevraagd. Wim dacht van wel. Maar toen het puntje bij ’t paaltje kwam en Wim met de kip en het grote broodmes naar de schuur verdween was hij al snel weer terug. ’t Wil niet’, sprak hij. Moeder Siet , Henry, Ben en ik vroegen ons af waarom. We probeerden natuurlijk niet te lachen. Het was ook zijn eerste keer. Wim keek nog eens naar het mes, had hij het wel goed gedaan? Toen ging hij opnieuw naar de schuur en ik weet niet meer hoe, maar het is gebeurd. De volgende dag moest die kip wel erg lang braden, het was natuurlijk een oudje. Hadden we beter soep van kunnen koken.

En Wim? Hij heeft nooit meer een kip geslacht. Buurman Jans nam hier de taak over als wij teveel haantjes hadden. Ik hoefde ze niet terug en zelfs zijn tante Jantina heeft ervan genoten. Die lustte wel een lekker haantje.

Foto: Deze haan mocht oud worden bij Rob