Het is alweer zondag. Is het een goed teken dat de weken zo snel om zijn? Vandaag hadden we in de Schepershof een dienst die verzorgd werd door de ZWO commissie.
Het thema is: “De vreemdelingen herbergen” – Nico Wever, teamleider van Vluchtelingenwerk in drie asielzoekerscentra in Friesland, vertelde over zijn werk. – Als tekst gebruikte hij het verhaal van de Barmhartige Samaritaan en van daaruit trok hij lijnen naar zijn dagelijks werk. Willen we een priester of een Leviet zijn zoals in het verhaal dat Jezus ooit vertelde, voorkomt? Of liever een Barmhartige Samaritaan?
Nico vertelde indrukwekkend over zijn werk en maakt het wat duidelijker door een vierkant voor te stellen met links boven de I van Idealisme. We willen allemaal de arme vluchtelingen helpen. Maar links onder staat de W van de WET waaraan we ons ook moeten houden. We kunnen alleen de echte vluchtelingen opvangen die bij ons veiligheid zoeken. Daarna zien we rechtsboven de R van Realisme. Hoe ziet de realiteit er uit waar ze mee te maken hebben. En uiteindelijk staat rechtsonder de H van Humane behandeling, de manier waarop met vluchtelingen om moeten gaan.
Nico vertelde over de vele minderjarige jongeren, kinderen zelfs, die vooruitgestuurd worden om daarna ook hun familie te kunnen laten overkomen. Ze denken er te lichtvaardig over, ze maken vreselijke dingen mee op de gevaarlijke weg voor ze hier zijn. Daarna de lange weg door de asielprocedure. Er zitten veel haken en ogen aan.
Ik denk aan het gezin van een bekende van ons dat in Armenië bedreigd werd en ze bang waren om vermoord te worden. Tot drie maal toe werden ze in de asielprocedure geweigerd omdat Armenië veilig genoeg zou zijn. Uiteindelijk kregen ze een status omdat hun zoontje getraumatiseerd was door de spanningen die hij daar opgelopen had. De laatste H van Humane behandeling heeft ze er door gesleept.
Er werd nog lang nagepraat tijdens het koffie drinken en kon Nico nog vragen beantwoorden.