Hetty Site

Dat heb ik weer…

“Dat heb ik weer”, zei Wim eens jaren geleden alweer toen hij van de pacemakercontrole thuis kwam. “De batterij van m’n pacemaker doet het niet zoals zou moeten”. Meestal gaan die batterijen een jaar of 10 mee. Die keer vertoonde hij na vier jaar al een afwijking  bij de pacemaker controle.
Om een lang verhaal kort te maken. Hij werd gebeld dat ze hem wilden vervangen en op dit moment zit de nieuwe pacemaker er waarschijnlijk al in. Vanmorgen heb ik Wim afgeleverd bij het Scheper ziekenhuis. Teunie, één van onze buren aan de Kuifmees was onze gastvrouw en bracht ons naar de afdeling. Een verrassing!
Het jonge verpleegstertje dat ons op kwam halen leek wel erg jong. Maar dat heb je toch als je zelf ouder wordt. Ook de doctoren en schooljuffen lijken steeds jonger te worden! Zuster Mirjam trad echter heel adequaat op en legde de gang van zaken duidelijk uit. Ik ging even een chipkaart halen voor de telefoon en tv en toen ik terug kwam zat het infuus al op de plaats. Om één uur zou Wim geholpen worden. Hij had gelijk contact met z’n buurman. Hij zal zich niet vervelen, heeft een boek mee waar hij nog geen tijd voor had: Stormvloed!

Het viel mee, diezelfde middag kon ik hem al weer ophalen. Z’n rugzakje met pyjama en tandenborstel kon zo weer mee.
Op de terugweg vanuit het ziekenhuis zei Wim: ”Laat ik me eerst maar even weer af gaan melden bij de buurvrouw!” Ach… onze buurvrouw Wolterdina leefde altijd zo met ons mee..

“Kiek toch es an, daor he-j Wim alweer…. Is et niet deur egaon?’. Hij werd er met open armen ontvangen. We missen haar nog steeds.

Het was maar één dag in het Scheper ziekenhuis, maar het maakte toch heel wat los. Toen ik Wim op ging halen om kwart voor zes moesten we nog wachten op de verpleging om de toestand van het infuus op z’n arm weg te halen. Dan hoor je heel wat!
Ute, een vrouw van midden vijftig had een zware hartaanval gehad en zewas met elektroshocks behandeld. Ze vertelt graag! Pas na de vierde keer schokken hadden ze haar pas weer tot leven terug kunnen krijgen. Ze weet er zelf niks meer van, maar haar man vertelde dat ze zo wit als een laken was geweest. Haar hond die anders altijd blaft was in een hoekje op de bank gekropen. Per ambulance was ze naar het ziekenhuis gebracht en daarna in één streep met 180 km per uur overgebracht naar Zwolle waar ze een stent in de hartslagader geplaatst hebben. Nu lag ze hier weer bij te komen…. Erg moe nog. “Ik ga m’n leven nu heel anders inrichten. Ik stop met roken en wil geen stress meer”!” Ik miste de man die er vanochtend en ook vanmiddag nog was en die Wim zo joviaal begroette. Ute vertelt dat hij vanmiddag een slecht nieuws gesprek heeft gehad na een MRI scan. Hij heeft longkanker en is nu naar huis gestuurd omdat ze niets meer voor hem kunnen doen.
Er ligt ook een oudere man die net van de intensive care af is.
Daar kom je dan zomaar tegen als je eventjes je pacemaker moet laten vervangen. Ze hebben beloofd dat deze minstens 2 x zo lang mee zal gaan. Dat is te hopen, want het loswrikken van de oude pacemaker was wel pijnlijk geweest.
Thuis werden  we verblijd met een vijftal nieuwe kuikens. De haan had zich er ogenblikkelijk bij gevoegd en week niet van hun zijde. Alleen ’s nachts zat de kip op haar kuikens op een beschutte plek en de haan vlakbij op z’n slaapplek boven in de boom. Zo mooi! Tja… dat leven met onze kippen mis ik ook. Wat was het mooi om ze hier om het huis te zien scharrelen

Foto: Voor het Scheperziekenhuis staat een beeld van de scheper met zijn hond. Je ziet dat Wim hier nog een paar jaar jonger is. Hij heeft intussen de 3e pacemaker al tot volle tevredenheid. Och… en de kippen… wat was dat altijd een mooi gezicht!