Ik kom een herinnering tegen aan oom Bram. Al zag ik hem niet zo vaak, ik heb mooie herinneringen aan deze unieke en originele oom. Zo was er ineens dat telefoontje
“Dag Hetty”, klonk een zachte en melodieuze stem in m’n oor toen ik de telefoon opnam. Het was een bekende stem, maar toch kon ik die niet meteen thuisbrengen. “Weet je niet wie ik ben?”……
Het was oom Bram uit Durgerdam. Die wilde me persoonlijk bedanken voor de boekjes Ik ben Moniek en Ik ben Scotty die ik voor de kerst naar hem en Betty had opgestuurd. Beiden waren al opa en oma en ik herinnerde me dat André een zoontje heeft die ook nog eens Johan genoemd wordt. André is overleden intussen, maar het komt waarschijnlijk toch wel over. Het deed me plezier dat Bram mijn manier van vertellen erg leuk vond.
Bram wilde het nog even hebben over opa en opoe. Een tijdje terug kreeg ik via Joop de brieven van opa en een paar van opoe, die tante Hanna ooit aan hem en Betty gestuurd had. Jullie hebben ze intussen al eens kunnen lezen op weblog 2.
Eigenlijk zat het hem nogal dwars dat opa door zijn vele schrijven zo in het middelpunt stond, terwijl opoe op de achtergrond zoveel voor hem en zeker voor allemaal heeft betekend. Hij ging naadloos over in het Achterhoeks toen hij vertelde dat opoe toen ze op haar sterfbed lag, afscheid van hem nam. Ze was gewend om hen altijd iets mee te geven op de terugreis naar Amsterdam. Nu kon ze zelfs daar nog aan denken en had ze met een heel benauwd stemmetje uitgebracht: ”En noe kan ik oe niks meer metgeven.” En over opa die meestal in zijn werkplaats te vinden was met het repareren, bouwen of uitvinden van iets op technisch gebied. Als het melkenstijd was moest opoe hem altijd roepen: ”Johan… de beeste mot emolken wodden”. Maar het duurde vaak nog zeker 10 minuten voor hij kwam. Ja… dat moest Bram die keer even kwijt. Hij zou willen dat opoe meer naar voren kwam in de verhalen op deze, langzamerhand familiearchief geworden, website. Dus… wie bepaalde herinneringen aan opoe Eggink heeft… ik hoor ze graag.
Tja… zo denk ik graag terug aan bijzondere mensen die ik mocht meemaken in mijn leven. En de jonge neef Johan? Het is al een grote kerel geworden die we zagen op de herdenking na het overlijden van oom Bram.
Foto: Uit ‘Ik ben Moniek”