We zijn aan het bedenken waar we de laatste fase van ons leven door zullen brengen. Tenminste de laatste fase waar we zelf nog grip op hebben. Als de gemeente ons huis over gaat nemen en we weten wat we kunnen besteden kan er pas echt een plan gemaakt worden. Tot zolang blijft het zoeken en kijken wat misschien in aanmerking komt. Het liefst een kleine bungalow met kleine tuin of een appartement dat 2 of 3 hoog is. Zo kijk ik af en toe op Funda en staan we al een aantal jaren ingeschreven bij de woningbouwvereniging. Van deze laatste hebben we nog geen echt aanbod gehad. Dus zoeken we door. Nu stond er warempel naast mijn oude school het Carmelcollege een kleine groep seniorenwoningen waarvan er nu eentje te koop stond en wat wel iets leek. Ik maakte een afspraak voor een bezichtiging.
Tja… dan kom je binnen en eerst denk je… och lekkere kamer met keuken ineen, slaapkamer en badkamer beneden. Wel helemaal geïsoleerd, ook belangrijk. Toen kwam het. Een smalle kromme trap naar boven die gemarkeerd werd door een huurtraplift, een klein ding waarvoor ze de leuningen hadden moeten afbreken. Je kon niet gewoon de trap weer af zonder gevaar voor vallen. Er was een extra ruimte voor scootmobiel en fiets en wat gereedschap. Op zich niets mis mee. Ik verheugde me op de tuin. En eigenlijk was die prima, maar…. omsloten door schuttingen. Goed voor de hond dacht ik nog even… voor zijn avondplasje,
Maar ik kreeg een benauwd gevoel. Aan de voorkant was de school. Nou ja, het hek en de fietsen… We kwamen thuis en zagen ons zgn. kleine huis, maar ook de vrijheid en ons uitzicht. Ineens wist ik het: Ik kan overal wonen als ik maar van me af kan kijken. We zoeken straks verder…
Foto: Intussen genieten we nog maar even van ons huidige uitzicht. Hier hebben we toch intussen al bijna 29 jaar van kunnen genieten. Ik zou dit plekje graag aan een ander gezin gunnen. Maar tja… er komt geen nieuwe woonbestemming op. Wij zullen de laatste bewoners zijn.