Gefeliciteerd’, zei Wim vannacht tegen me. Het was intussen al 12 uur geweest. Hij kijkt er een beetje slim bij. En ik zeg meteen:’Waormet?’ En dan schieten we beiden in de lach. Wij zijn niet van die feestvierders, maar toch ook niet de enige. Toen Ben en Diny nog niet zolang getrouwd waren hadden ze blijkbaar hun huwelijksdatum even vergeten en toen mama opbelde en Diny feliciteerde, antwoordde die ook met:’Waormet?’
In onze beginjaren samen in Hengelo ontschoot het ons ’s morgens ook nog wel eens, dacht ik tenminste. Tot er om half elf aangebeld werd en Johan van Asselt, de bloemist bij ons op de hoek, voor de deur stond met een bos bloemen of een plantenbakje. ’s Avonds maakte ik iets extra lekkers als avondeten. Echt uit eten gaan gebeurde niet zo vaak. Wel bij de echte hoogtijdagen. Dan werd er een feestje voor allemaal van gemaakt en daar hebben we goede herinneringen aan. Afgelopen jaar hebben we een brunch gehad met gezin èn aanhang èn de ouders Jennifer en Judith. Dat was een inhaalslag omdat ik toen we 45 jaar getrouwd waren net het ziekenhuis in ging om de galblaas te laten verwijderen. Dat bleek erg gezellig. Toch een rare gewaarwording wanneer je denkt een intiem etentje te hebben en je er ineens met meer dan honderd man zit te brunchen in buffetvorm.
Vorig jaar zaten we op 3 maart in Benidorm en vierden het samen met Ben en Riet. Vannacht was Wim er in elk geval op tijd bij, maar ook Gerhard was nog erg wakker vannacht- zie gastenboek.
Nee er is hier geen Johan van Asselt om de hoek, maar Wim had stiekem na het boodschappen doen ‘de flessen nog vergeten in te leveren’ en moest gewoon nog even naar een ander winkelcentrum. Zonet stond hij achter me met een plantenbak zoals hij die alleen kan uitzoeken! En we beseffen dat we geluksvogels zijn om zolang samen te mogen zijn, een stel prachtige kinderen te hebben. Die zorgden voor enige uitbreiding. En daar zijn we ook weer blij mee.
