Oude kindergedichtjes die ik nooit van haar gehoord heb, komen zomaar te voorschijn. Moeder van der Kolk heeft er ooit blijkbaar heel wat geleerd, maar wat er verder om haar heen gebeurt… dat is ze zo weer kwijt. Wel apart dat ze haar zoute harinkje niet lust, nee ze heeft nergens zin in.
Dat is wel eens anders geweest. Haar vaste hulp vroeger moest er wel eens om lachen wanneer moeder haar vroeg:”Wo’j ok wel een stukkien keze bi-j de koffie”. Ook een flinke plak leverworst was altijd favoriet. Wat dat betreft heeft vooral Henry wat van z’n moeder weg. Die gruwt van gebak en cake en andere zoetigheden, maar een schoteltje met stukjes kaas en worst slaat hij niet af. Rick is voor de gelegenheid ook meegekomen en moeder begint meteen de namen van haar kinderen en aanhang te oefenen, maar de kleinkinderen blijven steken bij Gerhard, Rick en Mark. Tja… die waren er ook het eerst. Ze gaat met Wim al zingend “Er ligt een stadje aan de IJssel “ de lift in als we haar weer naar de mooie vernieuwde ruimte van de dagopvang brengen… en komt er beneden weer uit met:”daar moet je Hattemer voor zijn….”
Niesje is weer in haar element en heeft een heerlijke zuurkoolschotel klaar. We praten weer bij. Ze zitten midden in de opvang van hun kleindochters, soms hebben ze er vier tegelijk. Dat heb je als ze in de buurt blijven wonen. “Oma… mag ik wel bij jou blijven eten”, vraagt Isa vaak, want dan hoeft ze tussen de middag niet op en neer naar huis. De school is immers vlakbij.
Het is net als 20 jaar terug wanneer Gerard of Paul Sietse om de beurt met een vriendje bij oma van der Kolk mochten blijven eten. En natuurlijk waren ook Catharina, Gera en Arend vaak bij oma te vinden, net als tante Catrien. Moeder had het liefst dat je bij haar kwam. Met recht kon je Dorpsweg 4 toen al [i]De Zoete Inval [/i]noemen.
En.. l’histoire se repète.
