Loeder, de ondoorgrondelijke. Uiteindelijk is zij de baas in huis èn tuin. Ze maakt duidelijk wanneer ze naar binnen wil of toch liever naar buiten. Ze beslist zelf waar ze wil liggen of zitten. Buiten is het vogelhuisje haar uitverkoren plekje. Zo heeft de grande dame een goed overzicht op alles wat zich op het erf afspeelt. Wanneer we een paar dagen weggeweest zijn zit ze ons op te wachten met een verontwaardigde blik in de ogen en de staart trots omhoog loopt ze mee en is het eerst binnen van allemaal en ontdooit pas wanneer we haar bakje met haar favoriete voer hebben gevuld. In de schuur staan wel de kattenbrokjes, maar in de keuken krijgen ze elke morgen een stukje vlees uit een kuipje. En die verwennerij hadden ze even gemist.
Ze heeft een bijzondere schoonheid en daardoor denken sommige kattenliefhebbers dat ze wel een aanhalig typje zal zijn. Maar daar kom je snel achter als je haar oppakt. Ze maakt ogenblikkelijk duidelijk dat ze dat geen voorrecht vindt.
Alleen Daan laat haar in haar waarde. Hij praat tegen haar, aait haar voorzichtig maar probeert niet om haar op te pakken. Ik zie dat die twee elkaar volledig begrijpen. Daan heeft iets bijzonders met poezen. Er is altijd wel iets over Poekie, Karel of Boyd te vertellen, over hun deugden en ondeugden. En dan glinsteren z’n ogen. Zo leuk vindt hij dat. Ik noem Daan al de kattenfluisteraar, in navolging van Cesar die alles van honden begrijpt en zoals de paardenfluisteraar dat met paarden heeft.
