Onze buurvrouw Wolterdina is niet meer. Gistermorgen overleed ze, 90 jaar oud. Je denkt dat het een mooie leeftijd is om dood te gaan, maar toch wil je er niet aan. Buurvrouw Wolterdina was een beetje thuiskomen voor ons, een band met mijn eigen verleden. We spraken allebei onze moederstaal. Voor haar was het Drents van hier en voor mij het Vordens van toen. Het maakte niet uit. Het Nedersaksisch breidt zich uit over het hele oosten van ons land en iedere streek geeft zijn eigen draai er aan. Zoals ik gehecht ben aan de Achterhoekse Spreukenkalender was zij het net als vroeger haar man Harm, aan de Drentse variant. In november brachten we die voor haar mee, meestal ongeveer in de tijd dat Harm overleed. Het ontroerde haar altijd weer. Harm en Wolterdina hadden zes kinderen, allemaal net zo verschillend als overal. Allemaal gek met moe. Jans bleef op de boerderij wonen en later met Geesje in een chalet er achter. Elke morgen haalde Jans de krant voor haar uit de brievenbus, kwam telkens even kijken en ’s avonds om half 10 kwam hij zorgen dat ze goed ondergedekt in bed kwam. Al jaren ging dan de babyfoon in moeders slaapkamer aan en kon Jans iedere roep om hulp horen. Al was het midden in de nacht, Jans stond voor haar klaar. Hij stopte haar weer lekker onder. Tot die keer dat ze zomaar uit bed kwam, de babyfoon meesleepte en viel. Ze werd met een gebroken bovenbeen naar het ziekenhuis gebracht, geopereerd en ging ze later naar het revalidatiecentrum De Horst. Al gauw bleek dat ze alleen maar achteruit ging, terug naar huis was geen optie meer. Ze begon in de war te raken. Een oude boom moet je niet verplanten, is een waar gezegde. Als het dan toch moet valt het niet mee.
Wolterdina Wielens- Ties heeft een mooi leven gehad. Ze bleef haar leven in huis tot het laatst toe zelf regelen, zij het met de nodige hulp van Jans en Geesje èn Icare. Rick was vaak op zaterdagmiddag haar vaste klant. ‘Rick vertelt mien alles’, zei ze dan. Ze hadden diepere gesprekken. Vaak ging Wim op donderdagmiddag even bij haar aan. Op maandagmiddag dronk ik samen met haar een kopje koffie en deelden we ons lief en leed. ‘Dat kan ik tegen je wel zeggen’, zei ze dan. En zo was het van mijn kant net zo. Dank je wel buurvrouw voor de mooie uurtjes samen.
foto: Buurvrouw Wolterdina in 2010 in haar gezellige keukentje met Jans en Wim