De originele postbus van Bram, naar Amerikaans ontwerp.
En zo gingen we opnieuw op weg naar Durgerdam, zo kort na het overlijden van tante Betty. Dit keer om het leven van Bram te vieren en voor het laatst afscheid te nemen. Hij is vredig ingeslapen zo vertelden de kinderen. Wat is hij speciaal geweest als schoonvader en opa, buurman en vriend. Want hij was het allemaal. Opnieuw prachtige verhalen, toespraakjes van een paar kleinkinderen en een prachtig lied dat Marije zelf had gecomponeerd tijdens een ritje in de Suzuki Alto van Bram die ze mochten lenen op weg naar hun vakantiehuisje in Frankrijk. Mooie stem heeft ze.
De familie Eggink was ook ruim vertegenwoordigd. Zelfs neef Wim was er met zijn zonen, die net zijn Nanny had verloren na een ziekte van vijf jaar. De specialist had haar een kampioen overlever gevonden, maar nu was het voor haar op. Het zegt wel wat over de band die ook wij allemaal hadden met onze oom Bram. We hadden hem zo graag nog een paar jaren gegund na de jaren van zorg voor Betty, maar het ging niet meer. Veel herinneringen werden opgehaald. En wat was het mooi dat de kinderen èn buurman Jaap een boek van deze Achterhoekse wilden hebben. Zo komen ze het een en ander over de achtergrond van Bram te weten wat ze misschien toch nog niet wisten. Ze hebben voor een mooie viering gezorgd. Bram was geliefd door iedereen die met hem te maken had, de laatste oom in de Egginksfamilie is niet meer. Meer…. we hebben prachtige herinneringen aan deze bijzondere oom, de filosoof, uitvinder, vliegtuigbouwer en timmerman.
Dat ze humor hadden bleek ook uit de beschrijving van de kleinkinderen dat ze mee mochten in de Suzuki en dat Betty en Bram voorin steeds zeiden dat er een knopje op het dashboard zat waarmee ze vliegtuigvleugels kregen als je er op drukte. En dan…. de lucht in natuurlijk. Maar wat jammer, het kon steeds net niet. Want of er waren teveel bomen of druk verkeer. Het ging altijd net op het laatste moment nog mis… Dankbare herinneringen aan een geliefde opa en oma.