Zo stel ik me hem voor…
Meteen zie ik hem voor me. Ik kreeg gisteravond een aardige mail van hem, net voor het slapen gaan. Caspar Wechgelaer had een vriend verrast met een exemplaar van mijn boek, iemand die geïnteresseerd is in de streekverhalen van Vorden en omgeving. Caspar had hem gezegd de brievenbus in de gaten te houden en daar was ie dan: het beloofde boek.
En zo meldde hij me: ‘Vandaag trof ik daarin uw boek aan. Vanzelfsprekend heb ik Caspar bedankt, maar daarnaast leek het me ook aardig om u een berichtje te sturen. In uw weblog had ik, na een tip van Caspar, al een aantal malen gebladerd. Het was erg leuk om te zien dat u nu een aantal herinneringen en familieverhalen ook op papier gebundeld hebt. Ik heb er al wat in gelezen en ga nu naar de open haard om de zaterdagavond genoeglijk af te sluiten’.
En meteen kreeg ik het beeld op mijn netvlies van een man die met mijn boek onder de arm naar zijn bibliotheek schuifelt, zijn pijpje aansteekt en zich bij de warmte van de open haard verder verdiept in familieverhalen uit de vorige eeuw van een streekgenoot.
‘Hoewel ik geen oorspronkelijke Vordenaar ben (nog maar 20 jaar hier), heb ik veel belangstelling voor de streekgeschiedenis’, gaat hij verder. ‘Voor die geschiedenis is het essentieel dat onze generatie haar herinneringen uit de twintigste eeuw vastlegt. Nooit eerder veranderde er zoveel zo snel. U hebt aan dat vastleggen een interessante en zeer leesbare bijdrage geleverd. Mijn complimenten!’
En dat doet toch goed na alle inspanningen….