En als je dan toch redelijk op tijd weer richting huis kunt vanaf Durgerdam na het afscheid van onze oom Bram, kun je net zo goed op de terugweg even van de weg af naar Doornspijk. Ons nichtje Gerrie woont er samen met haar man Gerrit. De vier kinderen zijn allang uitgevlogen maar komen graag terug op de plek waar ze opgroeiden. Gerrie heet in haar eigen omgeving Gré, maar luistert nog steeds naar de naam die ze als kind al had. Gerritje van de bakker, werd opoe Bruins genoemd. Ze hadden er vroeger nl. een bakkerij bij. En naar deze lieve opoe werd Gerrie genoemd . Het is weer als vanouds zo samen en er worden ook hier veel herinneringen opgehaald en lief en leed uitgewisseld. Gerries boekenkast aan de ene kant van de kamer puilt uit. Ik zie het: ook zij kan moeilijk een boek wegdoen. En de andere kant van de kamer is de muziekhoek, net zo vol, want ze geeft nog steeds gitaarlessen aan groepen jongeren.
Bijna dagelijks stuurt Gerrie me een opbeurende tekst, zeker na het overlijden van Mark.
We maken een rondje over het erf en zien het oude trouwe witte paard in de wei. Ze hebben een tuinhulp en daar mogen ze blij mee zijn want ook zij zijn de jaren niet ongeschonden doorgekomen, maar aan hun positieve uitstraling is dat niet te merken.
Het was een mooie middag samen met Ben en Diny bij Gerrie en Gerrit in Doornspijk.
