Sandman, het doet me denken aan het Sandmännchen dat op de Duitse tv vroeger de kinderen die moesten gaan slapen zand in de ogen kwam strooien. Nee, wij moesten wennen aan de Herman Sandman die nu elke dag een column in het ons zo vertrouwd geworden Dagblad van het Noorden schrijft. We waren zo gewend aan de stijl van Jaap Kwak en later Jan Wieringa, dat het wel even een overschakeling was. Je merkt dat er nu een generatiekloof zichtbaar wordt. Toch schrijft hij best leuk, vaak over zijn kinderen en gezin. En dan moet ik gewoon glimlachen omdat ik besef dat er door de jaren heen niet veel aan kinderen is veranderd, alleen de sociale media dan. Kinderen zijn hetzelfde gebleven.
Vandaag ging het over de schrik van een jongetje over een niet aangelijnde hond. Hij probeerde het jongetje vanaf de overkant van een sloot gerust te stellen toen de dame van de hond de woorden sprak die ze nu eenmaal niet had moeten zeggen: ‘Hij doet niks’.
En laat dat nou net iets zijn dat veel hondeneigenaren van hun hond vinden. Nou is Storm een bovenste beste hond en Queeny helemaal, maar wanneer Anita met haar herder langs komt lopen zou je zweren dat er van beiden honden niks overbleef als het hek er niet tussen zat. Ze moeten elkaar nou eenmaal niet. Queeny is de grote steun achter Storm en blaft nog veel harder dan Storm zelf die de herder blijft volgen langs deze kant van de sloot tot hij uit zicht is.
En ik besef dat ik vaak kinderen geruststel over Storm: ‘Hee dut niks heur!’ Storm, de kindervriend.
