Wat een vermoeiende bezigheid is het om wakker te worden. Net heb ik op de wekker gekeken en gezien dat ik nog een uur kan blijven liggen en ineens rijd ik in een auto op een zanderige weg tegen een heuvel op en duik plotseling over de top al glijdend langs een steil stuk weg naar beneden wat van te voren niet te zien was. In Engeland noemen ze dat een blind summit, maar dat was nooit zo schrikken als nu. Maar ik weet dat ik weer naar boven moet en zoek naar een wat minder steile opgang naar boven. Anders red ik het niet en ga over de kop…. Zweten werd het.
Ineens kom ik tot het besef dat het een soort droom is want Wim zegt wat. Hij heeft ook gedroomd. ‘Ik weet niet eens meer hoe het Wilhelmus is..’ Hij heeft het net als ik dat je ineens niet meer op een naam kunt komen van iemand die je toch goed moet kennen.
‘Dan moet je het gaan zingen en dan komt het vanzelf’, weet ik nog uit te brengen. We zijn allebei blij dat we wakker zijn en ik daal af naar beneden terwijl Wim zijn ochtendgymnastiek doet.
Hij roept me opgelucht na: ’Ik weet het alweer… Wilhemus van Nassouwe ben ik van Duitsen bloed…’
Een nieuwe dag en we doen kalm aan na de drukte van gisteren. Ik ga lekker zwemmen en Wim heeft z’n krantje. Straks samen aan de koffie en dan komt Susan nog even buurten voor mijn verjaardag en de rest van de dag hoeft er even niks meer…
