Deze foto van Henk Braakhekke ontroert me. Deze zorgzame buurman van de Braakhekkes en de Boskamp legt een van de keune bie-j de motte an de titte. Vooral als er meer biggen dan spenen waren moest je wel zorgen dat ze niet te kort kwamen. Net als bij andere oude foto’s komen vanzelf de herinneringen boven. Ik hoor hier het tevreden geknor van de motte als de biggen rustig dronken.
Natuurlijk kenden we op de Boomgaard ook de ‘kevi’, de kooi waar de motte de eerste tijd in lag omdat je dan minder kans had dat ze op haar keuntjes ging liggen. Behalve het gewone rose varken met hangende oren kwam op een gegeven moment ook het Yorkshire varken met zijn opstaande oren in de belangstelling. En als ik zo deze gevlekte biggen zie, lijkt het me dat een Piétrains beer de vader is geweest.
Op de Boomgaard kregen wij soms de taak om bie-j de motte te zitten dee keune mos kriegen. Aan de bevalling hoefde je weinig te doen. De biggen floepten er hup gewoon uit. Maar dan moesten ze drooggewreven en in de warme eierkist gedaan worden om te voorkomen dat moeder er op ging liggen. Pas als ze allemaal geboren waren, werden ze aangelegd. Zo’n mooi gezicht vond ik dat! Ik volg een blog van een Schot die een croft heeft (keuterboerderij). Zijn vrouw werkt voor de centen maar hij heeft als ideaal om zo milieuvriendelijk groenten te verbouwen en Berkshire varkens op een natuurlijke manier te fokken. Hij gebruikt dus geen kevi, maar het gevolg is wel dat er van de 7 biggen er soms maar drie in leven blijven. Maar hij maakt deze keuze.
