A.L. Snijders, pseudoniem voor Peter Müller, is niet meer, de schrijver en ontdekker van het Zeer Korte Verhaal. Hij won er zelfs eens de Christiaan Huygensprijs mee. Telkens als ik de weg van Lochem naar Zutphen rijd kijk ik vanzelf naar rechts waar ik vermoed dat hij ergens moet wonen. Deze geboren Amsterdammer voelde zich blijkbaar helemaal op zijn plek in deze streek. Hij was docent Nederlands o.a. aan de Politieacademie en ik weet dat in Warnsveld in Huis te Velde die school een tijdlang gevestigd was. Ik herinner me hem uit de tijd dat we net in Emmen woonden en elke week een stukje van hem in het Dagblad van het noorden las onder het kopje: A.L. Snijders waarschuwt de wereld nog één keer. Hij schreef graag. Wat dat betreft voel ik verwantschap. In zijn eerste echte boek met ZKV, 1992- Ik leef aan de rand van de wereld, meldt hij die kop boven zijn columns. Hij had geen idee waarom ze die titel kozen bij het Dagblad van het Noorden, maar wilde er niet op reageren. Hij waarschuwt immers maar één keer.
Maar niet alleen daarom viel hij mij indertijd op. In een van zijn columns, voorbereiding op zijn bundel ZKV?, had hij het over namen die hij in de omgeving tegenkwam die niet leken te kloppen. Een ervan was de naam Boschheuvel op een huis dat niet op een heuvel stond. Nou dan heeft deze man niet goed gekeken, wist ik meteen.
De Boschheuvel was jarenlang het huis van onze ome Hendrik en tante Dika. Toen tante Dika naar een bejaardenhuisje in Barchem vertrok hebben ome Jan en tante Jantje er mèt opa nog jaren gewoond en ook nu is het huis nog in de familie. De grond is zelfs nog door opa zelf ontgonnen die net als zijn zwager ome Berend bosgrond van de Wildenborch had gekocht. In 1909 was boerderij de Boschkamp klaar en de 4e Eggink, Heintje, is daar geboren. Begin jaren 30 werd de Boschheuvel gebouwd op een opgebrachte heuvel op een klein deel van de ontgonnen grond vlakbij een bosje, het Kieftenbos, en gingen Dika en Hendrik daar wonen.
Als ik aan A.L. Snijders denk, zie ik meteen de Boschheuvel voor me. Jazeker op een kleine heuvel.

Foto: Dika met Jan voor hun huis de Boschheuvel +/- 1935. A.L. Snijders zag de heuvel niet, maar het is er nog steeds.

Tante Dika met Jan of Ineke op de arm vóór de Boschheuvel.
Nu is er sinds lange tijd weer een baby op de Boschheuvel, Mirthe, achter-achterkleindochter van opa Eggink.
Op de foto van de huidige Bosheuvel op 12 januari 2010, ook op weblog 2, ter gelegenheid van de geboorte van Mirthe, zie je dat er aan de buitenkant weinig veranderd is aan deze degelijk gebouwde jaren 30 woning.

[i]’Snijders waarschuwt de wereld nog één keer'[/i], was het opschrift boven de wekelijkse column elke zaterdag in de [i]Emmer Courant,[/i] jaren 80. Ik mocht hem graag lezen, het klonk allemaal zo vertrouwd.
Op een keer vertelde hij over zijn tochtjes die hij in de omgeving maakte en zag boerderijen met namen die nergens op sloegen. Hij noemde de Boomgaard nog net niet, of de Boschkamp, maar wel een huis dat Boschheuvel heette maar waar hij geen heuvel of bos bij kon ontdekken. Het kon niet anders zijn dan dat hij langs het huis van ome Jan en tante Jantje was gereden aan de Wildenborchseweg, dat vroeger in +/- 1930 door ome Hendrik en tante Dika Kettelarij gebouwd is en waarvan de grond door opa Eggink persoonlijk ontgonnen is. Alleen een klein stukje bos is blijven staan: het Kieftenbosje. Zulke namen van huizen en boerderijen hebben vaak meer te maken met verleden dan heden.
En Snijders heeft niet goed gekeken want de Boschheuvel is wel op zoiets als een heuveltje gebouwd… nou ja… verhoginkje, misschien doordat de grond er omheen wat laag is.
Maar toch leuk om in Emmen, meer dan 100 km verderop over de Boschheuvel te lezen. Ik heb het stukje uit de krant geknipt en opgestuurd naar tante Jantje. Maar ik hoorde al gauw dat Snijders ook in hun plaatselijk blad, [i]de Stentor [/i]of misschien nog de [i]Geldersch- Overijsselse Courant,[/i] zijn column had.
Ineens was hij uit onze krant verwenen. Die heet ook niet meer Emmer Courant maar Dagblad van het Noorden met een Drents onderdeel net als Friesland en Groningen hun eigen variatie zullen hebben.
En ineens kom ik bij de Staringkoepeldag zijn naam weer tegen als ‘stadsschrijver’ van de stad Lochem en hoor ik dat hij boeken heeft geschreven met korte verhalen. En…. dat hij vorig jaar de Constantijn Huygensprijs kreeg uitgereikt. Verbaast me niks. Ben nu benieuwd naar meer van zijn werk.

[i]It’s a long time ago I read in Emmen in the newspaper a column about a trip from Snijders in his neighbourhood and he was surprised by the names of several houses. So he was surprised about the name Boschheuvel, no bos( wood) and no heuvel( hill) and I new at once that must be tante Jantjes house. But we know that opa Eggink had mined all the land by felling the wood. Just a small piece of wood on the back of the house is remained: the Kieftenbosje( kievit=pewit)It’s just like the Boomgaard, no orchard any more. The names are saying more about the past than today.
I took this column out of the newspaper and sent it to tante Jantje, but she told me that also in her newspaper the same column was to be seen.
On this picture it is tante Dika with Jan or Ineke, about 1934 I guess. Today there is a new baby girl on the Boschheuvel, little Mirthe, great great granddaughter from opa and opoe Eggink, granddaughter of Reini and Tea.
A picture is to be seen on this weblog 2 on the 12th of Januar 2010. Than you will see there’s less changed at the outside of this nice house, but I’m sure inside it will be different.[/i]