Vriend Albert Sobering is overleden. Hij mocht 81 worden. Zonet hebben we zijn afscheid meebeleefd op de pc. Wat een uitkomst is die mogelijkheid toch. We waren beiden geëmotioneerd. Ab is iemand van het eerste uur. Toen ik naar Hattem kwam kreeg ik een kamer bij zijn moeder, mevr. Sobering. Sietse en Dineke , toen 15, waren nog thuis en na een tijdje kwam ook Ab weer thuis wonen. Ik maakte de trouwerij van zijn zus Tiny mee en voelde me thuis. Het was een mooie overgang van mijn eigen thuis naar een eigen onderkomen. Ab voer op dat moment nog op een Rijnaak, was niet vreemd want mevr. Sobering kwam uit een schipper familie. Toen hij eens vanuit Maastricht zijn moeder belde vertelde die over een schooljuffrouw die bij haar in woonde en over haar vriendin die ook aan de van Heemstraschool werkte. ‘Ben ’t mooie meiden?’, had Ab meteen gevraagd. Mevr. Sobering was ad rem: ’Als je er maar met je vingers van af blijft’. Toch kwam hij weer thuis wonen en ging eerst werken bij Kramer papierfabriek. Met de vriendin is het wat geworden. Roelie en Ab zijn lang samen geweest. Uiteindelijk werd toch de relatie verbroken. Toch konden ze niet zonder elkaar en bleven ze voor elkaar zorgen, zij het op afstand. Ab is altijd bevriend gebleven met Piet, vroeger zijn rivaal maar later zijn vriend. Wat heeft hij een werk verricht voor hem, voor ons, voor zijn eigen kinderen en omgeving. Toen Piet in Frankrijk wat werk te verrichten had op die boerderij trok Ab er gewoon een paar weken naar toe en bivakkeerde in de caravan op hun erf. Toen wij zo onverwacht een deel van een huis konden huren moest er wel het een en ander opgeknapt worden. Ab zorgde voor een fatsoenlijk aan recht in het kleine keukentje. Bovendien kwam hij de ochtend na onze trouwerij de cadeautjes brengen met een VW busje dat veel kabaal maakte. Hij kwam zelfs helemaal naar Aalten om daar de nieuwe vloerbedekking te komen leggen. Was wel verder dan hij gedacht had. Wat Abs ogen zagen konden zijn handen maken. Hij stond klaar voor iedereen. Een half jaar geleden is hij nog met Jan Werner naar Piet en Marijke geweest. Het werd achteraf een afscheid voorgoed. Zijn zonen brachten hem hulde, nu en altijd al. Zijn kleinkinderen haalden mooie herinneringen op. De verhalen over de sinterklaasvieringen blijven kostbaar. Ab grap, Ab flap, Ab tap… kwamen voorbij. Het was een afscheid in de stijl die Ab wenste. De dominee verwoordde precies wat hij gewild had en Uco en Jan Werner vertelden heel mooi wat vader Ab voor hen had betekend.
