Herinneringen van juffrouw van de Hel, in het kort weergegeven.
Juffrouw van de Hel haalt herinneringen op uit de begintijd van de school al is zij net een generatie later. Haat eerste schoolhoofd was de zoon van meester Bösecke in Dalfsen. Daar woonde ze de begrafenis bij van dhr. Bösecke en ook van zijn vrouw. Zij herinnert zich hem als een man van gezag, gehoorzaamd door de kinderen en het personeel. Hij was muzikaal begaafd. Met de zanglessen en de uitvoeringen zoals de Kerstcantate van Cath. van Rennes, dat driestemmig en met solozang en vioolbegeleiding van het hoofd werd uitgevoerd, had hij zeker ook een sociale functie. Ze memoreert dat zij vroeger op de Normaalschool in Zutphen net als meester Berenpas les kreeg van veel hoofden uit de omgeving. Ze kwamen door weer en wind, sneeuw en ijs met de fiets naar Zutphen over onverlichte wegen met alleen hun carbidlantaarn. Ze deden het ook om hun salaris wat te kunnen aanvullen en hun eigen kinderen een vervolgopleiding te kunnen laten volgen.. Na 1920 toen de gelijkstelling van openbaar en bijzonder onderwijs een feit waren was dit minder nodig en verdween ook de Normaalschool.
Verder wat persoonlijke herinneringen van haar. allereerste schooldag was voor kinderen die niet naar een kleuterschool konden, een hele belevenis. Huilpartijen en angstige kinderen, ook huilende ouders. Het was gemakkelijker om de kinderen op hun gemak te stellen dan de ouders de deur uit te krijgen. Tijdens haar werkzame jaren is dit volkomen veranderd. Alle kinderen gingen naar een kleuterschool en er kwam een ‘kuikentjesdag’ om de kinderen al voor de vakantie al te laten wennen. (zo ging ik samen met mijn nichtje Gerke een hele dag mee met Sophietje Brinkerhof.) En dan de laatste schooldag. Dat was een feestelijk gebeuren voor de hele school. Door de toegenomen welvaart waren het hele zakken snoep geworden, met kwistige handen gestrooid door de schoolverlaters, terwijl alle grabbelende kinderen, gevechten leverden onder de banken.
Ook de Sint- en Kerstvieringen waren hoogtepunten in het schoolleven. Ze vindt het mooi dat de oudste kinderen met Kerst ook een bezoekje met iets aardigs aan ouderen brengen. En over het verschil in wensen gesproken vroeg je vroeger een kind wat hij het liefst wilde krijgen was het vroeger voor de jongens een paard, een fiets, een stoomfiets, een brommer,, een auto. Voor de meisjes was het: een pop, poppenwagen, een nieuwe jurk, een fiets, een auto. Ook heeft ze veranderingen in kleding gezien door de jaren heen. De schorten van de meisjes verdwenen, de korte broeken van de jongens werden langer,, de klompen verdwenen uit de klas en bleven in de klompenrekken wat wel eens problemen gaf. De kinderen klaagden over koude voeten en er kwamen pantoffels. Er waren twee lokalen met overblijvers. Er werd thee geschonken wat een enorme knoeiboel kon worden. De schoolmelk bleek ook hiervoor een uitkomst: flesjes met een rietje. Ook de namen veranderden. Waren het eerst Jan, Hendrik, Willem of Gerrit met een enkele Derk of Evert . De meisjes Hanna, Mina, Rika, Gerritje, Hentje, Derkje, Dina. De meisjesnamen gingen over in Hannie, Willie, Rikie, Gerrie, Hennie, Dikkie, Minie. Toen verschenen er ineens een Wilma, een Marianne, een Marja. En daarna begon de grote revolutie in de namen met Monique, Ingrid, Ivonne, enz. En kwamen er Bijbelse namen: Mirjam, Rachelle, Esther. Bij de jongens ging het minder snel: Er kwamen een Erik en een Peter, maar de Patricks, Edwins, Donalds, Rolands enz. heb ik niet meer in de klas gehad, zo vertelt onze juffrouw van de Hel. Dan vertelt ze over de schoolreisjes, allemaal samen op een slaapzaal, inclusief personeel. Over de speurtochten in Nunspeet, naar Twente, het heldere water in de Dinkel en de dagsluitingen door ds. Jansen Ze benoemt de Feestavonden, het vele naaiwerk door juffr. Aartsen en mevr. Zeevalkink, het tweestemmig zingen met meester Radstake onder begeleiding op het orgel door meester Berenpas. Alles onder de onvolprezen leiding van meester Zeevalkink voor kind en leerkracht bereikbaar met raad en medeleven..
Nee, ze wil het niet hebben over de dagelijkse dingen want dat vond ze niet erg veranderd. De belangrijkste nieuwtjes van de kinderen waren de geboorte van een broertje of zusje, een nestje konijntjes of hondjes en de nieuwe schoenen. Ook het vertellen van de Bijbelverhalen en het gebed zijn in 1979 niet veranderd, het kenmerk van een Christelijke school.
En zo komt er een einde aan de weergave van het herinneringsboekje ter gelegenheid van het 100 jarig bestaan van de Chr. School op het Hoge in 1979.