Het is de eerste dag na een intensieve week. Ik lig voor het eerst op Wims plekje aan die kant van het bed en gebruik zijn kussen. Gek dat ik dat eerder niet wilde. De hond ligt op het matje aan die kant en dat voelt heel fijn, een vriend voor het leven. Ik luisterde en keek naar de zondagse kerkdienst in de Schepershof met onze eigen Door-Elske en ik schiet bij haar altijd wel ergens in de lach als er weer eens iets anders loopt dan verwacht. Ach zij weet dat altijd ontspannen op te lossen.
Voor we gisteren naar binnen gingen en de volle kerk zagen zitten zei ik tegen haar: ’Nou je hebt de kerk goed vol gekregen.’ Ze antwoordde gevat: ‘Ik niet, Wim heeft dat zo gered’.
Ik keek daarna nog even een stukje van de Dienst voor het leven van Wim en nu dringt alles beter door. Als Wim van boven af mee kan kijken weet ik zeker dat hij ontroerd is bij het zien en horen van alles wat er gebeurde voor hem. Hoe bijzonder ook om hem met zoveel mensen uitgeleide te kunnen doen. Het kwam ook Koop goed uit dat de mensen even buiten een haag vormden als eerbetoon zodat ze nog meer stoelen konden aanschuiven.
En toen stond vriendin Henriëtte voor de deur. Wat een verrassing en wat een mooie gesprekken hebben we ook nu weer gehad. Zij was het die ook na Marks overlijden veel steun gaf. Zo bijzonder…dankbaar. Dit zijn engelen op mijn pad…
Ik heb de reacties op de pc nog niet allemaal kunnen lezen. Heb ik nog alle tijd voor en de grote stapel kaarten zorgt er ook voor dat ik geen tijd heb om me te vervelen. Ik weet niet hoe het komt maar er is nu een bepaalde rust over me nu de drukke week met regelen en de dag van het Afscheid van Wim achter de rug is. Zoveel om dankbaar te zijn.
Er is nog één foto die ik eigenlijk miste tussen de foto’s die gisteren op de beamer te zien waren. Die laat ik hierbij zien. Het Zijn Henry, Ben en Niesje èn Wim die in 2010 in de kerk in Dickson, Canada, het ‘Abba Vader’ zongen toen we een gezamenlijke vakantie bij hen en Fred en Gera doorbrachten.