Voor degene die het levensverhaal van Wim nog eens wil lezen…:
Die dag liep ik tussen de middag van school naar mevrouw Sobering, mijn kosthuis, en terug.
Het was een mooie winterdag. De zon scheen en net langs de Grote Gracht in Hattem zag ik hem aankomen op de fiets. Blauwe jopper aan, lekker sportief. Ik kende hem al een beetje, deze blonde jongeman die regelmatig over het hekje naast het schoolplein leunde als het op de van Heemstraschool pauze was. Hij woonde immers met zijn moeder en drie broers net naast de school. Soms deed hij zelfs mee met een volleybal dat we eens per week na schooltijd speelden als collega’s onder elkaar.
Die keer stak ik mijn hand op als groet. Meteen stond hij naast de fiets en voor ik van de schrik bekomen was, zei hij: ’Heb je zin om met me naar de film te gaan?’ Ik was zo verbaasd door deze snelle actie dat ik alleen nog kon uitbrengen: ’Welke film?’ Het bleek de toen nieuwe film De Overval te zijn.
Ik ging mee. De film was spannend vooral toen de verzetshelden uit de Asser gevangenis gehaald werden en ook toen ik ineens zijn arm om me heen voelde. We besloten de avond in een bruin café in Zwolle. En daar pakte hij me meteen in met zijn verhalen over zijn laatste schip waar hij als scheepswerktuigkundige op gevaren had. Hij had de goede raad van zijn latere schoonzus Marry meegekregen om vooral een eerste avond niet meteen te gaan zoenen. Dat volgde pas bij een tweede ontmoeting. Daarna werd er véél gewandeld in het bos bij Molecaten.
Mijn moeder vertelde aan haar zussen: ’Hetty hef een zeevaarder’. Mijn collega’s hadden het ook al snel door en ik kreeg meteen de kreet mee:
Zij kwam, zij zag, zij overwon
Niemand van ons die het vlugger kon.
Tja… en zo is het gekomen.
Wim bleek de oudste van de 4 jongens van Gerard en Sietje. Vader Gerard was nog maar kort geleden overleden net als verscheidene van zijn broers. Wim voelde de zorg voor zijn moeder en jongere broers heel sterk. Hielp waar hij kon en was gaan varen om een extra mond te sparen en geld te verdienen dat nodig zou kunnen zijn. Ik werd met open armen ontvangen binnen de familie. Het bleek een zoete inval bij moeder Siet en de jongens.
Op 3 maart 1965 trouwden we en na een week ging Wim de zee weer op. Gerhard werd in december geboren en Wim had de laatste maanden gelukkig studie verlof. Toen Wim 27 werd kon hij een baan aan de wal gaan zoeken, hoefde daarom niet meer in militaire dienst. Het werd een jaar servicemonteur bij Staalkat in Aalten, die eiersorteermachines maakte. Ik woonde er al met Gerhard toen hij voorgoed de zee vaarwel zei.
Hij was al gauw flauw van de rotte eieren die vaak onder die machines lagen en Stork Hengelo kwam in zicht. .Met twee kinderen gingen we naar Hengelo, want intussen was Rick geboren. Rick had zuurstoftekort gehad en zou een beperking hebben, maar hierin vonden we samen een weg. Hier heeft hij in de Kwaliteitsdienst een mooie carrière opgebouwd, dit was hem op het lijf geschreven.
In Hengelo werd Mark geboren en was het als gezin een fijne tijd. We bouwden hier vriendschappen voor het leven op.
Unieke gezinsvakanties kwamen er, eerst samen met Dick en Anda en hun gezin, Badenhard, de Harz en zelfs Frankrijk. Later gingen we met Klaas en Sanny de Alpen in. Wat een tochten hebben we gemaakt. De Karawankenweg was de topper met een overnachting in een alpenboerderij. Klaas vroeg de boerin nog om ons de volgende ochtend te wekken om het laatste stuk tijdig te kunnen doen. ‘Nicht nötig’, zei de boerin. ‘Sie werden mahl sehen’. En ja hoor, om 5 uur kwamen de geiten met rammelende bellen naar beneden om gemolken te worden. Wim genoot!!
De jongens werden groter en wij ontdekten Groot Brittannië, weer een liefde van ons leven. Wim werkte intussen als chef Kwaliteitsdienst bij Holvrieka hier in Emmen. Wij gingen trouw mee, want… waar je werk is, is toch je vaderland? Wim was geliefd bij de inspecteurs die bij Stork en ook bij Holvrieka kwamen inspecteren. Hij was eerlijk en recht door zee. Ze vertrouwden hem al vonden sommige chefs dat hij wat gemakkelijker moest zijn als iets niet helemaal goed was. Nee, niet Wim, hij zou nooit recht praten wat krom was.
Het eerste jaar vond alleen Wim het geweldig. Om je pubers zo mee te slepen is wel een dingetje.. Pas na de verhuizing naar de Kuifmees voelden wij ons allemaal thuis.
Er kwam een 2e hands caravannetje en ons zwerversbestaan begon. Maar allereerst naar De Boomgaard dat zolang mijn thuis was geweest en zou blijven. We stonden naast het kippenhok en douchten in de melkstal met heerlijk kalkvrij water. Geen wonder dat het later ook camping de Boomgaard werd. Konden we meteen genieten van de Achterhoek. Tot het laatst kwamen we daar, nu vaak met Jan en Ria.
Eigenlijk was mijn grootste wens om toch eens dat boerderijtje te vinden met luiken en schaapjes in de wei. Jullie weten dat we die gevonden hebben aan het Schoolpad. En… Gerhard en Judith betrokken ons huis aan de Kuifmees. Rick woonde nog 6 jaar bij ons in de studio. Maar daarna kocht hij zijn eigen plekje in de Bargeres, dicht bij zijn werk. Hij was het die met Wim naar de TT ging èn de schaatswedstrijden in Heerenveen.
Frans Kollmer leerde ons de kneepjes van het houden van schapen en als een geboorte niet vlot genoeg ging, riep hij: Harrie bellen- de dierenarts- En buurman Jans sprong in als er kippen gevangen moesten worden…
Intussen maakten we behalve onze tochten door Engeland en Schotland prachtige reizen, zoals met Henry en Tonny naar Canada naar Fred en Gera. Ook naar onze familie in Iowa en ontdekten we waar vroeger mijn oom Herman naar toe emigreerde om boer te worden. Een prachtig land èn lieve familie.
Heel vaak waren Ben en Niesje bij ons te vinden want Wim en Ben, dat waren vier handen op één buik. Altijd gezellig. Zij waren het die op ons huis en veestapel pasten en alle elektra aan het Schoolpad werd door Ben aangelegd..
Intussen kregen Gerhard en Judith een zoon: Robin Jan Willem, vooruit beide opa’s vernoemd. Geweldig vonden we dat. Heerlijk was het als Robin en Eva op woensdagmiddag bij ons waren. En elke vakantie was er wel een doel om hen mee te nemen: naar het Hunebed museum, Gevangenis museum. Twente, Beeld en Geluid, en veel meer. Ook hier genoten we beiden van.
Later zouden we ook zo doorgaan met Frank en Tim en Daan. Vaak vierden we Sint en Kerst met de hele familie. Toen de jongelui echter afhaakten, zei Anja: ’Dan vier je toch sinterklaas bij ons..!’ Geweldig was dat.
Op onze reizen naar Engeland ging ook Rick graag mee en zorgde dan voor de vrolijke noot met zijn rake opmerkingen. Maar onze droomreis volgde pas nadat we beiden met pensioen waren: Nieuw Zeeland met de ANWB. We doorkruisten met campers beide eilanden en kregen er vrienden voor het leven bij: met Ben en Riet vormden wij toen ‘het Oostblok’ van de groep.
Eenmaal met de VUT ging Wim ook weer zingen. Na de Shanty’s werd het daarnaast het Chr. Mannenkoor Valerius en al sinds jaren onze eigen Cantorij. In de kerk zat iedereen graag bij hem in de buurt. We zullen ook zijn mooie vaste stem erg missen.
Na geweldige jaren aan het Schoolpad, met schapen, pony’s, kippen en onze trouwe bordercollies kwamen de zorgen om Mark waar ook wij ondanks alle inzet niet konden voorkomen dat we hem nu missen. Het waren de moeilijkste jaren van ons leven. Kort daarop werd Wim ziek, maar genas wonderbaarlijk. Hoewel hij na de tweede operatie ‘de man met de stok’ was geworden bleef hij zeker niet bij de pakken neer zitten. Hij was dankbaar voor alle hulp en vriendschap die we toen ondervonden. Rick hielp intussen met de tuin. Robin verleende hand- en spandiensten net als Gerhard en Judith en onze lieve buren. We voelden ons gezegend ondanks alles.
Wim reed graag met zijn scootmobiel heel Emmen rond en zoals jullie weten is dat een hééle grote ronde. Vanaf Schoolpad of nu de Torflang ging het via de Rietlanden, Emmen centrum en Emmerhout weer terug naar huis. Daar kon hij echt van genieten. En nu we pas kort op ons nieuwe plekje wonen zorgde hij ervoor dat alles geregeld werd wat hij nog belangrijk vond. En ook dat heeft hij gered: airco, beveiliging, de zonnepanelen komen deze winter en… hij heeft Koop gestrikt voor een andere tuinschuur.
Lieve zorgzame Wim, papa en opa, dank voor wie je voor ons was en altijd zult blijven!
Foto: Robin Jan Willem werd geboren. Trotse opa en oma!