Elke avond volgen we de vorderingen van de video die Ben deze week aan het opnemen is. Na het diner gaan we dus naar de cinema op kamer 123 om die vorderingen te bekijken. Regelmatig hoor je kreten als: ooo… nee toch. Dat mot d’r uut. Kiek Wim toch es….. enz.
Dit is de vaste opstelling ’s avonds.
Er wordt tussen de bedrijven door heel wat afgepraat. Ben is toch wel onze reisleider, erg enthousiast, die door Diny af en toe wat afgeremd wordt. Ze zijn aardig op elkaar ingespeeld. Als hij er zin in zou hebben kan hij zo als reisleider bij de NCRV aan de gang. Erg handig voor ons. “Zo… he-j de biebel al weer klaor liggen?”, wordt hem gevraagd als ’s morgens aan het ontbijt de dikke gids van Oostenrijk naast z’n bord ligt.
Deze week kwamen er ook een paar Nederlanders uit Zuidwolde in ons hotel. Ze wilden een paar dagen skiën. Dirkje vermoedde meteen dat ze wel van boerenafkomst konden zijn. Hoe? Ze had op hun handen gelet… stevige werkhanden. En warempel… na een gesprekje bleken ze een kippenhouderij te hebben.
Natuurlijk kwam ook de band Boh Foi Toch aan de orde en hun muziek en stukjes met Achterhoekse verhalen. Eén ervan gaat over een boerderij in de Achterhoek ergens in de vorige eeuw. De boerin heeft een geweldige omvang.
Zee had zon flink achterwerk dat zee niet goed in ‘t gat van de holten planke van ’t huusken op de deale passen. Daor zat eur man niet met en den pakken de zage en maken ‘t gat gewoon wat groter. Maor toen was ‘t gat weer te groot veur zien achterste. Daor had e ok al gauw wat veur bedach. As e hoge nood had pakken hee met de pook een metalen ring van ‘t fenuus en leggen dee eerst op dat te grote gat. Klaor! Töt e op een keer wel heel neudig mos en met een vaartjen de kökken in kwam, de pook grep èn de ring van ’t fenuus en dee op de holten planke van ’t huusken smet en opgelucht zien ongeduldige gat d’r op kwakken. Hee had allenig neet in de gaten dat dat ding nog heite was en schot schreeuwend weer aoverende. De glujentige ring sissen um in de konte. Noe had den ring een jaortal d’r in staon van 1874 en toe hee met zien verbrande achterste bie-j de dokter ankwam bekek den et zaakjen es goed en toen nog es…. Toen schudden hee de kop en zei: “Nee… daor kan ik niks meer an doen.. da’s een olde kwaole.”