‘Af en toe kom je iemand tegen die iets in je raakt’. Er is dan iets van herkenning maar je weet niet waarom. Ken je dat? Is het iets van dezelfde interesses hebben, dezelfde achtergrond? Soms kun je in de trein of zomaar op een terrasje diepgaande gesprekken hebben. En soms zit je in een groter gezelschap en voel je je helemaal alleen. Vaak heb ik bij een eerste kennismaking al dat ik weet of iemand iets bij me los kan maken en vooral ook welke niet. Ik heb Wim al vaak gewaarschuwd voor b.v. een collega die ik niet vertrouwde, meestal een macho type die in eerste instantie vlot en voorkomend overkwam. Wim zag dat in eerste instantie niet, maar begreep later dat ik gelijk had.
Wat zijn mensen toch heel verschillend. Vroeger in de docentenkamer had je dat al. Met de meesten kon ik goed opschieten, maar enkelen beroerden mijn binnenste en dat was aanleiding tot veel vertrouwelijke ontboezemingen.
De gesprekken gingen aan de koffietafel vaak over de studerende kinderen. Niks mis mee natuurlijk. Het was de tijd dat Rick naar Werkenrode bij Groesbeek ging in het internaat. Hij heeft daar een geweldige tijd gehad waar hij nu nog steeds met plezier terugkijkt. Dat kwam ook ter sprake en ik vertelde hoe zijn ontwikkeling verliep en hoe hij daar zo op zijn plek was. Later kwamen een verschillende collega’s naar me toe en vertelden dat ze het erg waardeerden dat ik dit ter sprake had gebracht. Er waren meer kinderen met extra zorgen, maar daar was tot dan niet over gesproken. De onderwerpen werden op deze manier meer uitgebreid, ook tijdens een tussenuur als je met iemand alleen in de docentenkamer zat. Met Bernadien was dat zeker het geval, net als met Glenn en Dineke. Wat miste in Bernadien en Glenn toen die veel te jong overleden. Gelukkig is Dineke er nog en praten we regelmatig bij. En… af en toe knopen we er een paar dagen logeren op de Slangenburg aan vast.
