Marnixstraat 40
‘Jullie wonen wel erg afgelegen’, wordt er regelmatig gezegd, gevolgd door: ‘t Zou niks voor mij zijn!’
We wonen hier nu 24 jaar en ik herinner me de vlucht staartmeesjes nog als de dag van gisteren die ik toen zag. De meesjes doken in de ruig uitgegroeide ligusterheg en vandaar naar een bosje verderop. En ik kan me nog steeds verbazen over de vele soorten vogels die hier aan komen vliegen.
Ik hoorde pas de verhalen aan van iemand die ‘in de bouw’ woont, zoals dat ook wel genoemd wordt. Ze had zo’n vreselijke last van de barbecue van de buren en het geschreeuw van de kinderen om haar heen. Dan probeer ik me voor de geest te halen of ik dat vroeger in de Rietlanden of in Hengelo ook had. Nee, wij hadden geen hinder maar misschien onze buren wel van ons.
Zo moesten we in Hengelo een lange pijp op de ruwbalken aanbouw met sauna zetten vanwege BB (buurvrouw Boet). Zij had last van de rokende schoorsteen als de houtkachel in de sauna eens per week gestookt werd. Dat deden we maar want deze aanbouw hadden we er samen met Bertus en Marijke achter onze huizen illegaal neergezet.
Ik zal nooit het spektakel vergeten toen die minstens drie meter hoge degelijke pijp op de aanbouw geplaatst werd, zodat de rook veel hoger de lucht in kon gaan. Marijke en ik hielden de kinderen binnen en wij hadden bijna hartkloppingen van het spektakel van onze mannen met die zware lange pijp op het dak..
BB was gek op kinderen, kleintjes dan. Zo gauw er wat ander lawaai geproduceerd werd was het minder. Dan kwam ze aan de deur haar beklag doen. Onze jongens wisten ervan, maar ja… dan gebeurt er juist extra wat. Zo kwam onze BB eens aan de deur met een pijltje, zo’n zelf gedraaid papieren pijltje. Die had zij om de oren gekregen. ’En het kwam uit dat raam’, wees ze aan. Het kon niet missen, het was een streek van Gerhard.
Tja… wij wonen hier misschien wat afgelegen, maar wij hebben alleen plezier van onze buren en zij van ons… neem ik aan.